Miniaturka II

Witam! Mam dla Was miniaturkę, tym razem nie jest to Dramione, ale mam nadzieję, że mi wybaczycie.

Poniższy twór powstał dzięki mojej obsesji dotyczącej AHS. Oglądałam fanvideo i natknęłam się na pewien utwór. A potem już jakoś samo poszło. ;)

Powiem szczerze, że ten pairing nie jest w moim topten ulubionych. Może to dlatego miniaturka jest taka… Nie lubię oceniać swoich prac. :D

Zapraszam do czytania i liczę na to, że zostawicie swoją ocenę mini w komentarzu!

dollhouse

„Doll House”

Wszystkim mogłoby się wydawać, że jej małżeństwo jest idealne. Nikt jednak nie umiał dostrzec, jaką niedoskonałością jest splot dwóch na pozór nienagannych osób. Czasem miała wrażenie, że to wszystko jest jedynie jakimś dziwnym teatrem, chociaż bardziej określiłaby to mianem kabaretu. W kominku wesoło tańczył ogień, imitując ciepło rodzinne, którego po prostu nie było. Delikatnie pogładziła kciukiem ozdobny pucharek, który ponownie napełnił się winem.

Dochodziła północ.

A on nadal nie wrócił do domu.

Jej niepewny wzrok, bardzo nieśmiało, rozpoczął taniec z jego dziwnym, nieobecnym spojrzeniem. W takich chwilach był zupełnie inny. Gdy żaluzje były już zasłonięte, znikły wszystkie jego maski. Zostawało tylko obdarte z każdego słowa milczenie. Wtedy był taki bezbronny i… nagi. Trudno jest zachować twarz, gdy wszystkie tarcze zawiodły.

Nigdy tego nie robiła, bo wiedziała, że on tego nie lubi. Zawsze tak zręcznie unikał pokazywania Mrocznego Znaku. Najbardziej drażnił go moment, gdy ktoś celowo dotknął jego lewego przedramienia. Pewnie gdyby była taka możliwość, już dawno pozbyłby się pamiątki z przeszłości. Jednak niektóre piętna musimy nosić całe życie. 

– Pozwól mi… – wyszeptała drżącym głosem.

W tym czasie delikatnie rozpięła guzik, znajdujący się na mankiecie. Lekko cofnął lewą rękę. Spojrzała mu uspokajająco w oczy. Wahał się. Niepewność zastąpiła jakiekolwiek inne uczucie i stała się jedynym, jakie można było dostrzec w jego spojrzeniu. Miała wrażenie, że dał jej nieme pozwolenie. Zaczęła podwijać rękaw. Na jego lewej dłoni połyskiwała obrączka ślubna. Jej widok, mimo upływu czasu, nadal wprawiał ją w dziwny nastrój. W tej magicznej chwili ciszy nie spojrzała na niego nawet raz.

Odwinęła rękaw.

Z największą delikatnością dotknęła Mrocznego Znaku.

Pozwolił jej.

To znaczyło dla niej więcej, niż każda możliwa ceremonia zaślubin.

Czuła, że jest TYLKO jej.

Wrócił. W tej ciszy można było usłyszeć wszystko, nawet poczucie winy. Kroki na schodach były coraz głośniejsze. Wstała z fotela i zauważyła śpiącego na sofie Scorpiusa. W rękach kurczowo trzymał miotłę, a obok leżała jakaś książka. Przecież niedługo zacznie swój pierwszy rok w Hogwarcie.

Pójdą na peron 9 ¾  i będą idealną rodziną. Założą swoje maski lalek i będą patrzeć z wyższością na innych.

Ruszyła w stronę sypialni. Wiedziała, że zaraz wejdzie do salonu i już niemalże czuła woń damskich perfum. Ciekawe jakie będą tym razem. Lawenda, a może frezja? Od ostatniego miesiąca znacznie przeważa ten pierwszy zapach.

– Ty jeszcze nie śpisz, Astorio?

Odwróciła się w jego stronę. W pierwszej chwili, gdy spojrzała w jego oczy, chciała znowu poczuć się tak, jak tego dnia, w którym pozwolił jej dotknąć Mrocznego Znaku.

Chciała niepewności… Odrobiny nadziei.

Najgorsze było to, że miała pewność.

– Czekałam na ciebie, Draco – odparła i uśmiechnęła się lekko.  



Codziennie ten sam kabaret. To samo wino i ten sam fotel.

Wyuczone gesty i słowa.  Zawsze na siebie czekają, zawsze stać ich na uśmiech.

A wszystko to, by być idealną rodziną.