WKAS: Draco: Gdzie jestem?

Witam wszystkich! 
   Muszę Was przeprosić za te okropne opóźnienia. Elektronika w moim domu po prostu szaleje. Albo nie ma internetu, albo komputer się psuje. Już zaczynam kolejny rozdział, tak na zapas. 
   Chciałam podziękować Patronusce, która poświęciła swój czas, aby wyłapać błędy w poprzednich rozdziałach. Zapraszam na jej bloga [KLIK]. Na pewno ucieszy się z komentarzy. :)
   Dobra, kończymy powoli ogłoszenia parafialne. Dodam jeszcze tylko, że na wszelkie wyjaśnienia naszego, kochanego mordercy musimy poczekać do następnego rozdziału. Mam już wszystko zaplanowane, ale będę milczeć, mam nadzieję, że dotrwacie do nexta. 
Miłego! :)

Who killed Agnes Smith?

Część trzecia; rozdział drugi,

                                                     

DRACO: GDZIE JESTEM?

Zegar wskazywał godzinę piętnastą. Kobieta z nieobecnym wyrazem twarzy siedziała przy biurku i obracała między palcami pióro. Odkąd zakończyło się przesłuchanie Malfoya, Hermiona miała specyficzny humor. Z jednej strony cieszyła się, że Draco jest niewinny. Nie mogła wyobrazić sobie wersji, w której okazuje się, że to właśnie on jest sprawcą wszystkich krwawych zdarzeń, związanych ze sprawą. Z drugiej zaś, bała się kolejnych kroków prawdziwego mordercy. On jest gdzieś blisko, wszyscy niemalże czują jego zimny oddech na karku. Zręcznie manipuluje śledztwem, jakby zawsze był kilka metrów przed nimi.

  Niedługo powinna skończyć pracę, jednak, jak ustalili po ostatnim wydarzeniu, od dziś będzie wracała do domu z Ronem. On jako Auror, czasami musi pracować dłużej, niż reszta. Na przykład dziś, pół godziny temu, brygada uderzeniowa na czele z Harrym wyruszyła na jakąś misję. Musiało to być coś naprawdę delikatnego, wymagającego dyskrecji, ponieważ opuścili ministerstwo w najwyższej tajemnicy.  Hermiona zazwyczaj i tak wychodziła z pracy, dopiero gdy stos papierów, lub morze dowodów i poszlak, zostały uporządkowane, opisane, podpisane i czekały gotowe do złożenia w archiwum. Dziś zapowiadała się bardzo długa noc. Miała przeczucie, że jej mąż szybko nie wróci, a ona sama miała przed sobą opis przesłuchania autorstwa Harry’ego. Musiał mieć jej podpis, aby przekazać sprawozdanie do Rady Wizengamotu. Tego wymagały przepisy dotyczące śledztw, w których użyto Veritaserum. Oczywiście Hermiona, nie byłaby sobą, gdyby nie przeczytała protokołu od deski do deski. W momencie, w którym miała zabrać się za wertowanie dokumentu, usłyszała pukanie do drzwi. Nie spodziewała się żadnej wizyty, ale szybko krzyknęła:

– Proszę!

Do środka wszedł  Tom White, jeden z bliskich współpracowników Hermiony. Miał zmieszany wyraz twarzy, tak jakby nie wiedział, jak ma przekazać, to co miał na myśli.

– Odnaleziono pannę Lovegood – wydukał po chwili. – Nie jest dobrze.

Hermiona wytrzeszczyła oczy. To z tego powodu grupa Aurorów wyruszyła na misję, dostali cynk. Hermiona upuściła sprawozdanie Harry’ego, który z delikatnym plaskiem opadł na biurko. Utkwiła wzrok w różach, które dostała od Rona, stojących na jej biurku.

– Żyje? – zapytała, nie mając pojęcia, jak drżący i cichy był jej ton głosu.

Tom zamknął za sobą drzwi i usiadł na krześle po drugiej stronie biurka Hermiony. Westchnął i zaczął:

– Cóż… Panna Lovegood jest nieprzytomna. Z wiadomości, które miałem ci przekazać, wiem jedynie tyle, że jest… w ciężkim stanie. Gdy się obudzi, oczywiście, jeżeli w ogóle się obudzi, na pewno tortury dadzą o sobie znać. – Zamilkł. Gdy jego oczy spotkały się ze wzrokiem pani Weasley, uśmiechnął się pocieszająco. – Magomedycy będą robić wszystko, co w ich mocy. Będzie dobrze.

Hermiona myślała teraz tylko o Rolfie. Nawet nie chciała wyobrażać sobie, co czuje mężczyzna. Był niesamowicie zrozpaczony, gdy porwano jego narzeczoną . A teraz? Żyje, to najważniejsze, ale nadal nikt nie może być pewien, czy kiedykolwiek jeszcze usłyszy jej śmiech.

– Jej narzeczony… Czy on już wie?

– Nie, jeszcze nie. Nasza Jean i pan Potter jadą go powiadomić.    

Kilka godzin później, Hermiona czekała, aż Ron wyjdzie z szatni. Jedyną osobą, o której tak naprawdę, teraz myślała, była Luna. Weasley nie zdążył jeszcze o niczym jej opowiedzieć. Jean Tuplink, po spotkaniu z Rolfem, wróciła prosto do domu. Hermiona nie wiedziała o sprawie zbyt wiele. Czy panna Lovegood podzieli los Emily? Oby nie, nie można było tak rokować. Z resztą, zaraz miała porozmawiać z Ronem, więc wszystkiego się dowie. 

Początkowo nie odzywali się do siebie. Szli pod rękę w milczeniu. Hermiona cieszyła się jego obecnością. Czuła się najbezpieczniej na świecie. Ron miał smutny wyraz twarzy. Kobieta miała wrażenie, że widok wpółżywej przyjaciółki, poruszył sercem Weasleya. Jednak on nigdy by się do tego nie przyznał. Po pierwsze – nie chciał jej martwić. Po drugie… Starał się być najodważniejszym i najbardziej inteligentnym Aurorem. Już teraz dorównywał Harry’emu, a nawet czasem przewyższał go umiejętnościami. Hermiona miała ochotę skarcić się, za swoje głupie podejrzenia dotyczące zdrady. On po prostu kochał swoją pracę. Była jego pasją. Ron Weasley, wybitny Auror, to nie ta sama osoba, która pracowała w sklepie swojego brata. Gdy Hermiona zaczęła się z nim spotykać, był niemalże tak samo przygaszony i smutny, jak ona. Tyle, że z powodu pracy. Nie mógł się tam spełniać, pozyskać chociaż kilku gram uwielbienia ludu. Widziała, jak bardzo był szczęśliwy, gdy do ich domu zaczęły przylatywać sowy z liścikami, zawierającymi podziękowania za pomoc. Ron był świetnym, inteligentnym i kochającym człowiekiem. Nigdy by jej nie zdradził.

Hermiona nie zauważyła nawet, że jej mąż wpatruje się w nią. Gdy spojrzała w jego stronę, uraczył ją pocałunkiem i oplótł ramieniem. Wyglądali, jak para szalenie zakochanych nastolatków. Dopiero po chwili mężczyzna spoważniał, jakby było mu wstyd.

– Przepraszam za te wyrzuty dotyczące Malfoya. Wiem, że wasz związek to przeszłość, ale nie chcę, żebyś miała styczność z tą gnidą. Nie chcę cię stracić.

Kobieta wiedziała, że jej mąż potrafi przyznać się do błędu i teraz to udowodnił po raz kolejny. Przepraszał ją za zajście, które miało miejsce przed jej wypadkiem, odkąd przyjechał do Munga. Wcześniej jednak nie przyznał, że nie chce jej stracić. To wywołało u Hermiony obrzydliwe poczucie winy. Ma kochającego męża, a myśli o Draco. Teraz, to ona chciała przeprosić jego. Nie miała odwagi. Nie zniosłaby samotności, a bała się, że Ron ją zostawi. Teraz całe Ministerstwo Magii szalało. Malfoy został oczyszczony z zarzutów. Ani na Zabiniego, ani na Notta, nie było dowodów. Każdy bał się o siebie i swoje rodziny. Córki. Żony. Danse Macabre zapraszał do tańca, kogo tylko chciał. Podkładał nogę rywalom. Zgrabnie poruszał się po parkiecie. Był, jak cień, lub zjawa, jedynie jego czyny były namacalne i widoczne.

– Rozumiem cię, Ron – odparła. – Ja również nie chcę cię stracić. Bardzo cię kocham.

Mężczyzna uśmiechnął się, jego twarz stała się trochę bardziej pogodna. Przytulił ją nieco mocniej. Po chwili Hermiona zapytała:

–  Co z Luną? Tylko proszę cię, powiedz mi prawdę.

– Najważniejsze, że żyje, ale nie możemy się oszukiwać. Nie jest za dobrze – powiedział i znacznie posmutniał. – Na pewno była wielokrotnie torturowana Cruciatusem. Ma na ciele płytkie cięcia, jakby ten psychol miał dziwny pociąg do krwi. – Zamilkł na chwilę. Hermiona była pewna, że Ron w pewnym sensie obwinia się za porwanie Luny. – Najgorsze jest to, że jeżeli się obudzi na pewno pozostaną skutki tortur.

Po dłuższej chwili milczenia, Ron zapytał nieobecnym, zamyślonym tonem:

– Wiesz co? Zastanawiam się nad czymś. Czy Malfoy mówił coś o domku w lesie?

Hermiona zmarszczyła brwi i pokręciła przecząco głową. Podczas przesłuchania nie było mowy o żadnym miejscu nie znajdującym się w Londynie. Weasley musiał naprawdę głęboko w sercu trzymać swoje szkolne niesnaski z Malfoyem. W sumie nigdy się nie lubili, a po tym, jak Ron myślał, że to Draco zaatakował Hermionę, jeszcze bardziej go znienawidził.

– Bo to Harry powiedział nam gdzie jest Luna, zaraz po przesłuchaniu Malfoya – powiedział niepewnie. – Myślałem, że to ta fretka poinformowała go o tym, jednak teraz wszystko wydaje się mi dziwne.    

– Harry powiedział, kto był jego informatorem? – zapytała błyskawicznie, bagatelizując swoje myśli.

Istniały tylko dwie opcje. Albo Potter maczał palce w porwaniu Luny, co było niemożliwe, albo winna jest osoba, która dała mu cynk. Może to tylko kolejny świadek, ale warto byłoby go przesłuchać.

– Zbywał mnie, gdy pytałem o informatora. Myślisz, że mógł się w coś wplątać? Ostatnio rzadko jest na akcjach, często gdzieś znika. – Ron zatrzymał się, stanął przed Hermioną i zapytał, oczekując szczerej odpowiedzi: –  Myślisz, że powinienem kogoś o tym powiadomić?  To mój przyjaciel…

– Nie! Przestań, prędzej spodziewałabym się samego Voldemorta, niż Harry’ego. – Hermiona złapała męża za rękę i poszli dalej. – Pewnie spędza więcej czasu w domu, Ginny spodziewa się dziecka.

– To dopiero drugi, trzeci miesiąc… – odparł zamyślony.  

Postanowiła nie kontynuować tematu. Ron zapewne pomyślał o tym samym. Czy Harry byłby na tyle nieodpowiedzialny, aby ukrywać świadka, albo co gorsza – przestępcę?

Hermiona nie mogła zasnąć. W ostatnim czasie nie było to żadną nowością. Od jakiegoś miesiąca, albo męczyły ją koszmary, albo nie mogła zmrużyć oka. Wyślizgnęła się z objęć męża i podniosła się do pozycji siedzącej. Patrzyła na śpiącego Rona. Był spokojny, miał dobrotliwy wyraz twarzy. Kobieta uśmiechnęła się sama do siebie. Pomyślała, że jest szczęściarą. Miała kochającego, rodzinnego męża, dobrą pracę i wspaniałych przyjaciół. Wszystko byłoby sielanką, gdyby nie sprawa Agnes Smith.

Okryła się bordowym szlafrokiem i zeszła na dół. Najpierw rozejrzała się po salonie i korytarzu. Na parterze przejścia między pomieszczeniami stanowiły, szerokie przejścia bez drzwi zwieńczone łukiem. Hermiona przypomniała sobie, jak czytając książkę, zobaczyła w drzwiach blond włosy Draco. To wywołało falę innych wspomnień. Najjaśniejszym z nich, był pocałunek w parku. Dla niej ten obraz był, jak dowód tęsknoty za przeszłością. Obawiała się tego. W tej chwili brzydziła się samą sobą. Ron. To on był mężczyzną jej życia, miłością na zawsze. Draco stchórzył, odszedł.

Przeszła do kuchni. Usiadła przy stole, zajmując miejsce najbliżej niewielkiego okna. Przypomniała sobie jedną z zaledwie kilku kłótni ze swoim małżonkiem. Bardzo żałowała, że już wtedy nie uświadomiła sobie, jak nie ważny jest awans, w porównaniu do rodziny. Teraz od środka paliło ją przekonanie, że jest za późno. Sama nie wiedziała dlaczego. Może, przez to, że morderca jest coraz bliżej i  jest dużo bardziej śmiały, niż na początku.

Pukanie w szybę wyrwało Hermionę z przemyśleń, naprawdę przestraszyło. Za oknem mała sówka uporczywie manifestowała swoją obecność. Zdziwiła się wiadomością o tak późnej porze. Wpuściła zwierzątko do środka, jednak odleciało szybko, gdy tylko kobieta zdjęła przywiązany do jego nóżki list.

„Hermiono! Widziałem ten pierścień poza Hogwartem i znam osobę, która może wiedzieć do kogo teraz należy. Bądź  jutro o siedemnastej, pod Galeonem. Najlepiej powiedz komuś o naszym spotkaniu, ale przyjdź sama.

D.Malfoy”

Hermiona podczas śniadania nawet nie wspomniała o nocnym liście Draco. Nie wiedziała, czy powinna powiedzieć o tym akurat Ronowi. W sumie jej mąż jest dyskretnym, silnym i mądrym człowiekiem, czyli wręcz powinna akurat jego o wszystkim poinformować. Z drugiej strony nienawidzi Malfoya, bardzo ją kocha i boi się o nią. Mógłby za nią iść, a wydawało jej się, że Draco nie każe jej być samej bez powodu. Skoro Veritaserum potwierdziło, że Malfoy jest czysty, nie musi się go obawiać. Idąc tą drogą dalej, jeżeli jest niewinny to dlaczego każe kogoś poinformować o ich spotkaniu? Kim jest człowiek, który wie coś więcej o pierścieniu? Jak bardzo jest niebezpieczny? Czy istnieje możliwość, że ta osoba jest mordercą?

Godzina siedemnasta zbliżała się wielkimi krokami. Hermiona zasypana stertą raportów i aktami innych małych śledztw jej współpracowników, zupełnie straciła poczucie czasu. Zostało jej zaledwie dwadzieścia minut. Sama droga nie stanowiła problemu. Kafejka „Galeon” znajdowała się niemalże naprzeciwko Ministerstwa Magii. Hermiona nadal nie powiedziała nikomu o swoich planach na popołudnie, a wiedziała, że musi kogoś powiadomić. W grę najprawdopodobniej wchodziło jej bezpieczeństwo. Nie zapominając, oczywiście, o Malfoyu, który najpewniej też obawia się danej wizyty. W Ministerstwie były tylko dwie osoby, którym ufała bezgranicznie – Harry i Ron. Martwiły ją nieścisłości związane z odnalezieniem Luny. Czy Potter ukrywa sprawcę, albo świadka?

Jean poinformowała Hermionę, że jej mąż niedawno wrócił z jakiejś akcji. Był w swoim gabinecie. Pani Weasley okropnie się śpieszyła, do spotkania zostało jej piętnaście minut, a chciała dokładnie wszystko wytłumaczyć Ronowi. Zapukała do drzwi i po usłyszeniu formalnego „Proszę”, weszła do środka. Weasley rozmawiał z kimś przez telefon. Przyłożył sobie palec do ust, dając Hermionie znak, aby chwilę zaczekała. To musiała być ważna rozmowa. Kobieta podeszła do biurka i usiadła naprzeciwko męża.

– Jakim cudem od rana go nie widziałeś, stary? – zapytał lekko zdenerwowany. – Przecież Ginny mówiła, że wyszedł do pracy, godzinę przed tym, jak po niego przyszedłem.

Po drugiej stronie słuchawki dało się usłyszeć męski głos. Monolog, będący odpowiedzią na słowa Rona, nie był długi.

– Dobrze, ale dziś powinien mieć patrol z tobą, prawda? – Mężczyzna potwierdził informację, padło kilka dodatkowych słów, wypowiedzianych tak szybko, że siedząca naprzeciwko męża Hermiona nic nie zrozumiała. – Jak się zjawi powiedz mu po prostu, żeby się ze mną skontaktował, to ważne.

Ron odłożył słuchawkę i westchnął głośno. Kobieta domyśliła się już o co, a raczej o kogo, chodzi. Wczoraj, przy późnej kolacji, Weasley zapowiedział, że porozmawia z Harrym podczas drogi do Ministerstwa. Specjalnie chciał wyjść trochę wcześniej, aby zdążyć jeszcze pójść po przyjaciela. Martwił się o niego. Teraz, również Hermiona zaczynała się zastanawiać co się dzieje z Potterem. Harry nigdy nie chciał narażać przyjaciół, a teraz może poznał tożsamość mordercy i chce go złapać sam. Ale czy on nie jest świadomy tego, jak bardzo ten człowiek jest niebezpieczny? Oczywiście, nie można porównywać go z Voldemortem. Są to dwie różne sprawy, bitwy. Tom Riddle był inteligentny, ale zaślepiony. Wszelkie jego cele uświęcały środki i nic innego, niż jego własna nieśmiertelność, nie miało znaczenia. Danse Macabre działa w skupieniu, bez większego celu, który mógłby odebrać mu umiejętność chłodnej ocen rzeczywistości tak, jak to się stało w przypadku Voldemorta.  Ten człowiek zabija dla przyjemności, jest bliżej, niż ktokolwiek mógłby pomyśleć, bawi się sytuacją. Nie chce chwały, wiecznego życia, czy uwielbienia. Bynajmniej tak wszyscy myśleli, bo nikt tak naprawdę nie wie co warunkuje działania mordercy.

– Myślisz, że Harry zna tożsamość tego  psychopaty? Powinniśmy mu pomóc, on nie może porywać się na to sam.

– Na pewno nie ryzykowałby tak. Przecież Ginny jest w ciąży – odpowiedziała natychmiastowo. – Co więcej, nie możemy go osądzać, dopóki z nim nie porozmawiamy. – Zamilkła na chwilę. Nadal obawiała się powiedzieć swojemu mężowi o spotkaniu z Draco, ale nie miała innego wyjścia. – Ron, muszę ci o czymś powiedzieć. Malfoy zna osobę, która wie coś o pierścieniu, muszę ją przesłuchać, dlatego…

– Rozumiem, nie musisz się tłumaczyć, bez obaw – ujął spokojnie, wpadając jej w słowo. – Informujesz mnie dla bezpieczeństwa i cieszę się, że mi ufasz, co do Malfoya. Po moim ostatnim wybryku, bałem się, że zataisz przede mną jakiekolwiek spotkanie z nim. A ja zdaję sobie sprawę, że ten człowiek maczał swoje arystokratyczne rączki w tej sprawie i musisz się z nim widywać.

Jego ton głosu był pewny i szczery, co sprawiło, że Hermiona poczuła się lepiej.

– Nie wiem ile będzie to trwało. Umówmy się, że jeżeli do dwudziestej nie zjawię się w domu, zacznij mnie szukać.

– Zbiorę Aurorów od zaraz. Będziemy gotowi.

Kobieta uśmiechnęła się do męża. Wstała i zanim wyszła, podeszła do niego. Złożyła na jego ustach czuły pocałunek. Chwilę przed tym, jak znalazła się za drzwiami usłyszała:

– Nie ufam mu, dlatego proszę cię, obiecaj, że będziesz miała oczy szeroko otwarte.

Hermiona odwróciła się w stronę męża.

– Obiecuję.

Zauważyła go, zanim jeszcze przeszła przez drogę. Miał na sobie dobrze skrojony garnitur, który leżał idealnie. Jego platynowe włosy można było dostrzec z daleka. Blada cera, usta, szare oczy, cała twarz wydawała się zlewać, tworząc jedną jasną plamę poruszającą się w tę i z powrotem. Spacerował nerwowo od początku budynku, w którym znajdowała się kafejka, aż do jego końca. Zdradziło go poprawianie krawatu, w dużej częstotliwości. Był niepewny sytuacji. Sama Hermiona zaczęła się obawiać wizyty, którą mieli komuś złożyć. I właśnie wtedy domyśliła się, gdzie chce ją zabrać. Malfoy Manor i przeklęty Lucjusz Malfoy. Przypomniało jej się przesłuchanie Blaise i list Draco. Ten pierwszy podejrzewał mężczyznę o otrucie Astorii, a ten drugi, twierdził, że przed jego ojcem nie ma ucieczki. Wnioski nasuwały się same. Lucjusz wydawał się być skostniałym, konsekwentnym draniem, dla którego liczyła się jedynie jakaś wyimaginowana godność i siła, za to pojęcie człowieczeństwa nie istniało w ogóle.

Draco zauważył ją dopiero gdy była tuż przy drzwiach kafejki  „Galeon”.

– Może nie spóźniłaś się dużo, ale to i tak nie w twoim stylu, Granger. Już myślałem, że nie przyjdziesz. 

– Pomijając to, że chociażby dla czystej formalności powinniśmy się przywitać, jak cywilizowani ludzie, to  od kiedy ty jesteś taki punktualny?

– Szczerze mówiąc, to od czasu, w którym uświadomiłem sobie, że punktualność w biznesie jest bardzo cenna – powiedział kierując się przed siebie.

– Czekaj! – krzyknęła za nim. – Gdzie ty chcesz iść?

Draco przewrócił oczami, jakby Hermiona zapytała o coś naprawdę głupiego i bardzo oczywistego.

– Do jakiegoś miejsca, gdzie będziemy mogli się deportować –  powiedział, jakby od niechcenia. – Chyba nie oczekiwałaś, że wybierzemy się do Malfoy Manor pieszo? Myślę, że trochę by to zajęło – dokończył z politowaniem.

Hermiona uśmiechnęła się sztucznie i zaczęła iść przed siebie. Przechodząc obok warknęła uszczypliwie:

– Doprawdy, jesteś szalenie zabawny, o królu ironii i sarkazmu.

Gdy minęła go usłyszała za sobą tylko śmiech. Draco szedł o krok za nią. Od początku musiał mieć pewność, że kobieta domyśli się, gdzie chce ją zabrać.

– Brakowało mi tego – powiedział, gdy był tuż obok niej.

Chyba wiedziała, o czym mówi. Tęsknił za ich oschłymi rozmowami, rodem z czasów ostatniego roku w Hogwarcie. Nie chciała o tym słyszeć. Czuła się już wystarczająco winna w ostatnim czasie. Pocałunek z Draco, porwanie Luny. Krzywdzenie tak wspaniałego męża, jakim był Ron. Zauważyła jakiś zaułek, o którym chyba już żaden człowiek nie pamiętał. Zapach zdecydowanie nie zachęcał do skręcenia, a koniec uliczki zatapiał się w mroku.

– Tu będzie dobrze.

Hermiona pewnie udała się w czeluście zaułka, Draco znowu szedł o krok za nią.

– Naprawdę, Granger, myślałem, że masz lepszy gust – rzekł chłodno. – Chociaż… Patrząc na twojego męża…

– Zamilcz – powiedziała tak groźnie i wrednie, że czuła się przez chwilę, jakby ktoś przemawiał zamiast niej.

Draco zamiast przywdziać grobową minę, jedynie zaśmiał się. Zdenerwowana musiała po prostu go bawić, więc Hermiona postanowiła zachować spokój i opanowanie.

– Umiesz deportować się sam, czy mam ci pomóc? – zapytała zawadiacko.

Utrzymanie spotkania w dobrym tonie, działało na jej korzyść. Nie chciała cały czas droczyć się z nim, ponieważ doskonale wiedziała jakie to wzbudza wspomnienia. Ale czy ona umie rozmawiać z Draco inaczej? Albo tak, albo śmiertelnie poważnie. Czuła, że na tą drugą opcję przyjdzie jeszcze czas.

– Opanowałem to doskonale. – Zdążył szepnąć i już sekundę później go nie było.  

Z lekką obawą Hermiona deportowała się zaraz po nim.

Obydwoje znaleźli się przed dość pokaźnymi drzwiami. Hermiona nie miała z tym miejscem dobrych wspomnień. Nie zważając na Draco, zaczęła śledzić wzrokiem posiadłość. Bramę wejściową, drogę do rezydencji. Stojąc tyłem do Malfoya, przymknęła oczy. Niemalże znowu poczuła ten ból. Przełknęła z trudem ślinę. Wszystko wydawało się dziać, tak niedawno. Wzięła głęboki wdech. Odwróciła się w stronę Draco. Jego spojrzenie było takie zwyczajne, jakby bez emocji, chociaż dałaby sobie rękę uciąć, że po jego tęczówkach błądzi jakieś dziwne poczucie winy.

– Gotowa? – zapytał odwracając wzrok.

Kiwnęła twierdząco głową. Draco ujął kołatkę w dłoń i zapukał dwa razy. Chwilę później drzwi otworzył stary skrzat z wyłupiastymi oczami i ogromnym, garbatym nosem.

– Panicz Malfoy! – zachrypiał i automatycznie ukłonił się tak nisko, że jego twarz niemalże dotykała ziemi.

– Ojciec jest w domu, Grotku? – zapytał Draco.

Zanim skrzat odpowiedział, minęli go w drzwiach. Dopiero wtedy odważył się wyprostować. Jego wzrok zatrzymał się na Hermionie. Kobieta nadal walczyła o emancypację skrzatów domowych i, jak to kiedyś ujął Ron, hodowała tę WESZ. To dzięki niej wprowadzono kilka przepisów, umilających życie tym stworzeniom. Dlatego bardzo zabolał ją wzrok Grotka. Emanował odrazą i niechęcią. Od razu wtedy wiedziała, że jest taką drugą wersją Stworka i na potwierdzenie tej teorii nie musiała długo czekać.

– Ależ, czy panicz naprawdę chce – zaczął i znowu pochylił się tak, że mógł wycierać nosem podłogę – stanąć przed obliczem swego czcigodnego ojca z tą brudną szlamą u boku?

Hermiona spodziewała się takiego przyjęcia, gdy zauważyła, że Draco chce kopnąć Grotka, błyskawicznie złapała go za ramię i w porę syknęła:

– Przestań, nawet się nie waż! Przyszliśmy tu w innym celu.

Malfoy z niezadowoleniem zaczął kierować się w stronę schodów. Hermiona zaraz za nim. Mężczyzna zatrzymał się na chwilę i spojrzał z niechęcią na skrzata.

– Rusz się i zaprowadź nas do mojego ojca!

Grotek w mgnieniu oka znalazł się o kilka kroków przed nimi.  Co jakiś czas szeptał. „Brudna szlama rozkazuje paniczowi, och, Grotek by ją ukarał…”, „To pogarda dla Grotka, prowadzić tę niegodną mugolaczę do wielmożnego pana.”. Hermiona wiedziała, że Draco jeszcze nie ukarał skrzata, bo jej by się to nie spodobało. Z resztą, nie ważne dlaczego nie podniósł na niego ręki, ważne że po prostu tego nie zrobił. Weszli schodami na górę. Korytarz prowadził  w prawą, bądź w lewą. Wybrali tę drugą opcję i już po chwili znaleźli się tuż przed drzwiami jakiegoś pokoju.

– Może Grotek wejdzie pierwszy, przygotuje pana na ten niesmaczny widok – dokończył z wyraźną niechęcią.

Draco westchnął zirytowany, posłał skrzatowi ostrzegawcze spojrzenie i zapukał do drzwi. Chwilę później usłyszeli ciche „proszę”. Malfoy wszedł pierwszy. Hermiona wzięła głęboki oddech i również przekroczyła próg.

Gabinet pana domu był bardzo minimalistyczny, co kontrastowało z bogatym wystrojem całej rezydencji. Brunatne ściany sprawiały, że wnętrze wydawało się bardzo małe. Ogromne biurko stało naprzeciwko drzwi. Na jego powierzchni nie było ani grama kurzu, papiery były poukładane idealnie. Zaraz za najpokaźniejszym meblem było niewielkie okno. Po ich lewej stronie stała mała sofa i stolik do kawy, a po prawej regał z książkami.

Lucjusz Malfoy siedział za biurkiem i zawzięcie wypełniał jakieś papiery. Nie podniósł na nich wzroku, jakby w ogóle nie był zainteresowany tą wizytą.

– Co cię sprowadza w me skromne progi, Draco?

Młodszy z mężczyzn machnął różdżką, a przed biurkiem pojawiły się dwa krzesła.

– O ile dobrze pamiętam, ty już tu nie mieszkasz, mój synu i bądź łaskaw mieć to na uwadze – wyszeptał Lucjusz, który nadal uważnie zajmował się swoimi sprawami.

Draco przewrócił oczami. Widać było, że jego stosunki z ojcem było o wiele gorsze, niż w dzieciństwie.

– Chcielibyśmy zadać ci kilka pytań – zaczął kierując się w stronę krzeseł. – To bardzo ważna sprawa.

Hermiona nie ruszyła się nawet o krok. Chwilę później Lucjusz zaszczycił ich spojrzeniem. Nawet na chwilę nie skupił się na synu, który właśnie zajmował miejsce. Patrzył na kobietę, jakby była duchem, zmorą, której miał już nigdy nie zobaczyć. Nie udało mu się ukryć nienawiści w oczach. Zapytał cichym, spokojnym głosem:

– Nie spocznie pani?

Nie odpowiedziała, skinęła tylko głową w geście fałszywego szacunku i ruszyła w stronę mężczyzn. Zajęła miejsce obok Draco.

– Nie mam zbyt wiele czasu, dlatego, jeżeli będzie pani tak uprzejma, nie przedłużajmy.

Hermiona była pod wrażeniem gry aktorskiej Lucjusza. Jego ton głosu nigdy nie zdradziłby nienawiści, która emanowała od niego, odkąd tylko ją zobaczył. Nawet jego wyraz twarzy był obojętny i bardzo, jeżeli można byłoby to tak nazwać, formalny. Kobieta wyciągnęła dyktafon i włączyła go. Nie wiedziała zbytnio o co ma pytać. W końcu Draco był przekonany, że Lucjusz coś wie o pierścieniu. Chwilę później na biurku leżała owa biżuteria.

– Co może mi pan powiedzieć o tym pierścieniu? – zapytała pewnie.

Pan domu uważnie zbadał wzrokiem przedmiot, lecz nawet go nie dotknął. Później spojrzał na Hermionę. Spojrzenie było na tyle przeszywające i nieprzyjemne, że kobieta spuściła wzrok.

– Mogę powiedzieć wiele, ale czy chcę? Myślę, że…

– Że chcesz jak najszybciej zakończyć przesłuchanie, więc dlaczego owijasz wszystko w bawełnę? – wtrącił się Draco. – Im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy, nieprawdaż, ojcze?

– Pierwszy raz od kilku lat nie muszę poprawiać twoich pochopnych stwierdzeń i wyborów, Draco. – Mężczyzna spojrzał wymownie na Hermionę. – Ten pierścień został zrobiony bodajże dla naszego wspaniałego przodka Brutusa Malfoya. Miał być przekazywany z ojca na syna, jednak w pewnym momencie odziedziczyła go córka, tym samym zabierając pierścień do kolejnego rodu. Nie należy do nas od kilku pokoleń, a szkoda. Podobno szlamy nie mogą go dotknąć.

Draco skrzywił się lekko, gdy usłyszał niegrzeczne określenie mugolaków. Może dlatego, że sam, już od dawna, go nie używał. Kiedyś wymawiał je z zadziwiającą częstotliwością, a teraz… W pewnym sensie Hermiona była z siebie dumna.

– A co z czarodziejami półkrwi? – zapytała.

Myślała o Harrym. Było jej trochę wstyd, ponieważ nie powinna go podejrzewać. Przecież na pewno powie kto go poinformował o domku w lesie. Martwiła się tylko o to, aby Potter sam nie porwał się na mordercę. Nie mógł tak ryzykować. Ginny spodziewała się dziecka, miał już dwóch synów. Taka samotna akcja byłaby aktem skrajnej nieodpowiedzialności.

– Nie wiem. To sporna kwestia. Musieli mieć w rodzinie jakiegoś czarodzieja czystej krwi, ale z drugiej strony, również szlamę, bądź mieszańca. – Zamilkł, aby po chwili zapytać oschle: – Chcecie zobaczyć obraz z pierścieniem?

Hermiona kiwnęła głową, schowała pierścień i dyktafon do torebki. Lucjusz wstał, zaraz po nim zrobił to Draco. Chwilę później byli już na korytarzu. Poszli prosto, mijając schody, doszli do zakrętu w lewo. Na końcowej ścianie wisiał portret. Czarodziej miał dostojny wyraz twarzy, dość spory nos i pieprzyk nad górną wargą. Krótkie kręcone blond włosy do połowy zakryte jakimś nakryciem głowy. Zimne, jasnoniebieskie oczy spoczęły na Hermionie. Mężczyzna przeciągnął się ospale i kierując słowa do swych potomków zapytał:

– Co tu robi ta szlama? To doprawdy odrażające.

Lucjusz uśmiechnął się krzywo i już chciał coś powiedzieć, jednak jego syn był szybszy:

– Pokaż nam pierścień, Brutusie. To ważne…

– To ważne dla naszego rodu, czy dla tej brudnej szlamy? – odparł nienawistnie przodek Malfoyów.

Na ile to było możliwe, na tyle wyciągnął lewą dłoń przed siebie. Na jego serdecznym palcu połyskiwała dokładnie ta sama biżuteria, która aktualnie należała do mordercy. Tak samo piękna i niezwykła, jak obecnie. Hermiona, starając się omijać wzrok wyniosłego arystokraty, wyjęła pierścień z torebki. Chciała dla pewności porównać je. Gdy tylko Brutus zauważył, że właśnie ona trzyma go w rękach, wrzasnął:

– Dlaczego ta plugawa szlama może dotknąć mojego skarbu?! Nie po to przekląłem pierścień, aby teraz był w rękach takich ludzi, jak ona!

Draco jedynie przewrócił oczami, jakby podobne sceny ze strony swego przodka, widział już wiele razy.

– Magia mugolskich wynalazków, Brutusie – szepnął, jakby kpiącym tonem najmłodszy z obecnych Malfoyów. – Folia do pakowania dowodów.

Hermiona uśmiechnęła się i spojrzała na Draco. Przypomniał trochę kogoś na wyjątkowo nudnym spektaklu. Znużony, nieobecny wzrok, który nadal miał ten charakterystyczny chłód, obserwował osobno każdego z obecnych. W oczach Brutusa zagościła furia. Lucjusz odwrócił się i skierował do swojego gabinetu.

– Myślę, ze nic więcej wam nie powie – ujął spokojnie.

Draco i Hermiona wymienili spojrzenia. Kobieta schowała pierścień do torebki i obrała taką samą drogę, jak wcześniej  Lucjusz. Trudno było nie słyszeć rozwścieczonych wrzasków. Godziły zarówno w panią Weasley, jak i w młodszego Malfoya.

– Draco, czy moglibyśmy porozmawiać? – zapytał pan domu. W odpowiedzi syn kiwnął głową. – Na osobności. – syknął i otworzył drzwi znajdujące się naprzeciwko schodów. Zwrócił się do Hermiony: – Tu jest jedna z bibliotek. Może pani w niej poczekać. – ujął grzecznościowym tonem głosu.

Mężczyzna ruszył w stronę gabinetu, zanim Draco poszedł za nim szepnął:

– Zaraz wracam, jakby coś się działo po prostu krzycz.

Weasley kiwnęła głową. Popatrzyła, jak blondyn znika, zaraz za swoim ojcem, w drzwiach gabinetu pana domu. Mogła się domyślić czego będzie dotyczyć ich rozmowa. To dokładnie taka sama wymiana zdań, którą ona odbyła z Ginny na początku śledztwa. Tłumienie tego, co i tak już niemalże zgasło. Weszła do biblioteki. Dookoła była otoczona książkami. Cudowny widok. Od dawna nie miała okazji, aby zatopić się w kolejnych stronach, wierszach, słowach. Praca bardzo wiele jej zabierała. Wbrew pozorom w czytelni Lucjusza nie było ciemno. Dość spore okno dawało wystarczająco dużo światła, aby osoba siedząca w znajdującym się tam fotelu, mogła spokojnie czytać. Podeszła do jednego z regałów. Może z sentymentu, a może z czystej ciekawości wzięła do ręki książkę „Transmutacja nieznana”.  Obejrzała jej grubą, ciemnoniebieską okładkę z każdej strony. Delikatnie otworzyła na wstępie. Nie powinna. Przyszła tu w ramach pracy, a nie przyjemności. Chciała odłożyć ją na półkę, lecz inne książki, przy pomocy efektu domina, zajęły jej miejsce. Hermiona odgarnęła je w bok i właśnie wtedy zauważyła dzieło Agnes Smith. Kryminał między księgami od transmutacji wyglądał bardzo podejrzanie. Wzięła „Morderstwo niejedno ma imię.”, a poprzednią książkę odłożyła na miejsce. Przekartkowała dzieło. W pewnym momencie coś rzuciło jej się w oczy. Dana strona odróżniała się od innych kolorem. Powtórzyła czynność, tym razem zatrzymując się na dziwnej kartce. Mogła ją spokojnie wyjąć. To był list, zgięty na pół. Obejrzała się za siebie, drzwi nadal były lekko uchylone tak, jak zostawiła je wchodząc. Postanowiła przeczytać wiadomość. Nigdzie nie było, żadnej daty. Pierwsza jej część napisana była małymi, ale kształtnymi literami.

„ Proszę o odesłanie tego listu, wraz z odpowiedzią. Najlepiej, proszę umieścić ją na tej samej kartce.

Rozumiem, że moja synowa nadal żyje, tylko i wyłącznie dlatego, że Pan popełnił błąd. Do skorygowania, jak mniemam. Będę usatysfakcjonowany, jeżeli zatuszuje Pan odpowiednio swoją wpadkę. Wszelkie poprawki mieszczą się w cenie początkowej i nie dam ani galeona więcej za to, że Pan nie umiał doprowadzić sprawy do końca.

Przesyłam panu eliksir. Jego działanie powinno dopełnić dzieła. Proszę, o dopilnowanie, aby moja synowa go wypiła. Obowiązuje Pana wszelka dyskrecja.

Czternastego października proszę nie spuszczać jej z oka. Dzięki mojej małej interwencji, jej kochanek zabierze ją do restauracji, której adres prześlę Panu wyznaczonego dnia.

Pragnę zapewnić, że kolejnego niepowodzenia, na pewno nie puszczę płazem.”

Dalsza część była dużo krótsza. Za to litery były dość spore i mocno przechylone w prawo. Trudniej było to rozczytać.

„ Tym razem żadnej wpadki nie będzie. Ta kobieta na pewno wypije Pański eliksir. Jestem tego pewien. Byłbym rad, gdyby przestał Pan nasyłać na mnie ludzi, którzy dalece odbiegają od kanonu człowieka kulturalnego. Pragnę przypomnieć, że martwy nie dokończę dzieła. Czekam na dalsze instrukcje.”

 

Zabini miał rację. To nie Agnes próbowała zabić Astorię, leczy Lucjusz. Oczywiście nie brudził sobie tym rąk. Wynajął kogoś. Powinna zabrać ten list ze sobą, to dowód. Podstawa, aby wreszcie ukarać tego człowieka, za jego grzechy. A przynajmniej jeden.

– Proszę odwrócić się w moją stronę i nie próbować żadnych sztuczek – usłyszała zimny głos za sobą.

Na chwilę zamarła. Powoli obróciła się. Lucjusz mierzył już w nią różdżką. Miał, jakby zadowolony wyraz twarzy.

„Gdzie jest Draco?” – pomyślała.

– Odda mi pani ten list, a ja zapomnę, że grzebała pani w moich rzeczach – zaczął spokojnie. – Droga, pani, Weasley – dokończył cedząc słowa.

Hermiona nie chciała dać za wygraną. Jednak, jeżeli coś stało się Draco nie ma już tu żadnego sprzymierzeńca. Gdy Lucjusz zaczął się do niej przysuwać, ona o taką samą odległość oddalała się.

–  Ten list to dowód i w imieniu Ministerstwa Magii mam prawo go zatrzymać.  

– Lepiej niech pani odda tę nic nie wartą kartkę mugolskiego papieru i nikomu o tym nie wspomina, albo coś może stać się pani drogiemu mężowi. Ostatnio często się tu kręci. Chyba mnie podejrzewa, a ten list mógłby mnie pogrążyć. Swoją drogą ten niewydarzony Weasley nie jest taki głupi, za jakiego go uważałem.

Kobieta nadal miała nieugięty wyraz twarzy. Mężczyzna uśmiechnął się podstępnie.

– Nie ma dowodów, nie ma winnych – szepnął. – Incendio! – warknął i wycelował prosto w list.

Wiadomość w dłoniach Hermiony zaczęła płonąć. Odruchowo wypuściła ją z rąk i patrzyła, jak spadając na ziemię zostaje z niej zaledwie popiół. Miała dziwne przeczucie, że to jeszcze nie koniec. Dobrze, że powiadomiła o wszystkim męża.

– Co tu się dzieje? – warknął, stojący w drzwiach Draco.

Gdy tylko Lucjusz usłyszał głos syna, błyskawicznie schował różdżkę.  

 Było kilka minut po osiemnastej, gdy aportowali się w jakimś obskurnym zaułku. Ściemniało się. Niebo powoli ogarniała noc.  Wyszli na sporą, ruchliwą ulicę prowadzącą do domu Hermiony. Kobieta już chciała się pożegnać, gdy Draco zaproponował:

– Może cię odprowadzę? Po tym, co stało się ostatnim razem mam wyrzuty sumienia.

– Niepotrzebnie – odparła szybko. – Ale jeżeli masz chwilę, to nie mam nic przeciwko.

Od razu ruszyli w stronę domu państwa Weasley. Szli w milczeniu. Hermiona nie miała siły do wymyślenia jakiegokolwiek tematu. Cały czas analizowała sprawę Lucjusza. Czy jej wspomnienia nie mogą świadczyć o jego winie? Nie. Przecież trzeba mieć rzetelny, niepodważalny dowód. Sprytni czarodzieje potrafią spreparować swoje wspomnienia, dlatego na pewno nikt nie weźmie tego pod uwagę. Malfoy spalił list, nie można było go oskarżyć bez podstaw.

– O czym myślisz? – zapytał Draco.

W pierwszej chwili nie zareagowała. Kilka sekund później uświadomiła sobie, że musiał  zauważyć jej zacięty, zamyślony wyraz twarzy.

– Nie ważne – odparła, delikatnie kręcąc głową.

Mężczyzna chyba nie chciał dać za wygraną.

– A może jednak uchylisz rąbka tajemnicy? Zapewniam, że jestem bardzo pomocnym człowiekiem.

– Oczywiście – przyznała z dozą sarkazmu w głosie.

Miała dziwne przeczucie, że Draco doskonale wie o czym myślała. Zastanawiało ją tylko jakim cudem. Przecież nie był świadkiem jej krótkiej wymiany zdań z Lucjuszem. Może gdyby powiedziała mu, chociażby tylko ramowo, czego dowiedziała się kilkanaście minut temu, wtedy on pomógłby jej zdobyć dowody. Tylko, czy będzie chciał obciążyć własnego ojca? Nie miała lepszego pomysłu, więc postanowiła zaryzykować.

– Jestem niemalże pewna, – nadal miała wątpliwości, jednak postanowiła kontynuować: – że to twój ojciec jest odpowiedzialny za otrucie Astorii – dokończyła poważnym, grangerowskim tonem.

Zbliżali się do domu państwa Weasley. Zatrzymali się przed kamienną ścieżką prowadzącą do drzwi. Draco spojrzał jej prosto w oczy zwyczajnym, chłodnym wzrokiem.

– Ja jestem tego w stu procentach pewien.

Hermiona zmarszczyła brwi. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Draco wyjął ze swojej kieszeni malutką książeczkę, która urosła w jego dłoniach do przeciętnych rozmiarów.

– Tu znajdziesz dowody obciążające, ale nie masz dużo czasu. Na pewno niedługo zorientuje się, że czegoś mu brakuje.

Może to było niemądre, ale naprawdę niewielu osób bała się tak, jak Lucjusza Malfoya. Dopiero teraz zrozumiała, że gdyby osiem lat temu Draco jej nie zostawił, już by nie żyła. Gdyby dziś nie wszedł do tej biblioteczki, na pewno by się to tak niewinnie nie skończyło. Spojrzała na swój dom. Przez żadne okno nie przebijało się światło. Nikogo tam nie było. Pomyślała, że warto zaprosić go, chociażby do powrotu Rona. Dla bezpieczeństwa.

– Wejdziesz? – zapytała najbardziej obojętnie, jak umiała.

– Myślę, że to nie jest dobry pomysł… – odparł na początku. – Chociaż pomogę ci znaleźć odpowiednie fragmenty.

Nie wiedziała dlaczego zmienił zdanie. Ważne było, że będzie bezpieczna. Było to trochę dziwne dla niej. Mimo tylu lat nadal czuła się u jego boku, jak pilnie strzeżony skarb. Otwierając drzwi miała wrażenie, że zachowuje się, jak egoistka, chociaż we dwoje są bezpieczniejsi niż pojedynczo. Przeszli przez próg. Wskazała mu dłonią kanapę i zaczęła zdejmując płaszcz:

– Pójdę zrobić coś ciepłego do picia, a ty usiądź. – Zaczęła kierować się w stronę skąpanej w mroku kuchni. – Kawa, herbata?

– Hermiono! – Na dźwięk swojego imienia zatrzymała się tuż przed łukowym przejściem prowadzącym do kuchni. – Nie rób sobie kłopotu, im szybciej się z tym uporamy tym lepiej.

Skinęła głową i ruszyła z powrotem w stronę kanapy. Zajęła miejsce obok niego. Draco zaczął kartkować pamiętnik. Nagle jakieś dziwne liny wydobywające się z prędkością światła z wnętrza kanapy skrępowały ich ręce i talię. Sekundę później byli na dwóch, różnych krańcach mebla. Im bardziej Hermiona próbowała się wyrwać, tym bardziej liny oplatały ją. Coraz mocniej i mocniej. W pewnym momencie prawie nie mogła oddychać. Zamarła w bezruchu. Spojrzała na Draco. Był w tak samo beznadziejnej sytuacji. On również przestał się ruszać. Oddychała ciężko, starając się dostarczyć organizmowi odpowiednią ilość tlenu. Dopiero teraz zauważyła niewielki, czerwony napis „Danse Macabre” nad drzwiami wejściowymi. Przełknęła głośno ślinę. To pułapka, kanapa była zaklęta.

Usłyszała kroki. Napastnik wychodził z kuchni. Pluła sobie w brodę, że nie weszła głębiej do tego pomieszczenia, może teraz sytuacja nie byłaby tak beznadziejna. Liny oplatały ją zbyt mocno, aby mogła wyjąć różdżkę, czy chociażby się ruszyć. Z trudem oddychała. Obrzydliwy moment oczekiwania. Chciała zobaczyć jego oblicze. Spojrzeć mu w oczy. Ale nie mogła zaprzeczyć temu, że się bała. O siebie i o Draco, który, nawet jeżeli uświadomiła to sobie bardzo późno, już dwa razy uratował jej życie. Gdyby nie jej głupi strach, teraz nie było by go tutaj.

Bardzo powolne kroki było słychać tuż za nimi.

Dzielą ich już tylko sekundy, centymetry.

Czy to koniec?

W pole ich widzenia wszedł  Harry Potter.  

`Clarissa