Miniaturka I

Przed Wami pierwsza miniaturka. 
Troszkę sentymentalna, słodka, może nieco smutna. Ocenę jej klimatu i jakości pozostawiam Wam. Liczę na Waszą profesjonalną opinię w komentarzu. :)
Może nie jest to twór z wyższych progów. Starałam się, aby ta mini była lekka. Cóż, czy mi wyszło to już sami stwierdzicie. Jej długość również nie jest powalająca, chociaż taka miała być.
Rozdział już osiemnastego. Pierwsza część Draco. Czekacie?
Nie przedłużając. Miłego! :)

„Smak”

– Babciu! Babciu! – wrzasnęła malutka dziewczynka z długim blond warkoczem. – A dziadek nazwał tatusia gburem!  A... a... a... tatuś dziadka głupim zgredem!

Hermiona uśmiechnęła się dobrotliwie do swojej brązowookiej wnuczki. Dziewczynka była bliska płaczu. Mimo, że docinki jej dziadka i ojca były niemalże tradycją rodzinnych spotkań malutka Vivienne Malfoy nadal reagowała na nie płaczem. Serce Hermiony stopniało, jak warstwy śniegu wiosną. Pogładziła dziewczynkę po jej platynowym czubku głowy. Mimo swego wieku wzięła ją na ręce i wmaszerowała do pokoju, w którym siedzieli panowie.

– Macie trzy sekundy na uspokojenie się! Niesnaski i wszelkie wrogości zostawiamy za drzwiami tego domu! Zrozumiano?

Hermiona bardzo przypominała Molly Weasley w sposobie zarządzania domem. Mężczyźni nic nie odpowiedzieli, ale widać było, że uznali jej wyższość. Z nią nie było żadnej dyskusji. Popatrzyła na nich z takim żalem, że zdobyli się nawet na porozumiewawczy uśmiech do siebie nawzajem. Hermiona nie była usatysfakcjonowana, ale dała za wygraną. Nie pogodziłaby tej dwójki nawet przy pomocy pięści. Spojrzała na swoją najukochańszą wnuczkę i powiedziała spokojnie:

– Widzisz kochanie, nic się nie stało. Masz może ochotę na kanapki?

Vivienne uśmiechnęła się promienie i pokiwała swoją blond czuprynką. Jej orzechowe oczy wypełniło niczym nie zmącone dziecięce szczęście.

– Ale z dżemem! Z dżemem, dobrze? – zapytała z ogromnym entuzjazmem. – Tamta babcia nie lubi dżemu. Ona nie lubi niczego co pyszne! Naprawdę!

Hermiona zaśmiała się. Faktycznie. Sama nie przepadała za "tą drugą babcią". Traktowała słodką Vivienne, jak powietrze i widziała tylko czubek swego arystokratycznego nosa. Hermiona postawiła dziewczynkę na ziemi i podała jej rękę, a ta chwyciła ją podśpiewując coś z radością. Poszły razem do kuchni, w której mieszały się przepiękne zapachy. Hermiona całe swe życie sumiennie pracowała, a teraz na zasłużonej emeryturze nadal musiała cały czas coś robić. Po prostu nie lubiła bezczynności. Więc w kuchni wrzało, bulgotało i parowało. Wszystko w sterylnym porządku. Kobieta wyjęła własny dżem truskawkowy, który zrobiła z zasobów przydomowego ogródka. Mała Vivienne siedziała na drewnianym krzesełku i wesoło przebierała nóżkami.  Spory talerz wypełnił się stosem kanapek. Gdy Hermiona postawiła je na stół oczy sześcioletniej dziewczynki zabłyszczały, jak galeony. To był jeden z najpiękniejszych widoków, jakie kobieta miała okazję ujrzeć. Vivienne zajadała się swoim ulubionym przysmakiem, przy czym całą swą porcelanową buźkę ubrudziła dżemem. Hermiona była  dumna ze swojej blondwłosej wnuczki. Była jej perełką, szczęściem. Kochała się nią zajmować.

– Babciu... – zaczęła nagle dziewczynka wpatrując się w niedokończoną kanapkę. –  A czy miłość jest tak pyszna, jak dżem?

Hermiona zaśmiała się ciepło. Wzięła jedną z stosiku kanapek i spróbowała. Teraz sama gdzieniegdzie była ubrudzona dżemem, który tak uwielbiała jej wnuczka. Wtedy mała Vivienne uraczyła swoją babcię najpiękniejszą melodią, jaką ta kiedykolwiek słyszała –  swoim dziecięcym śmiechem.

– Tak, kochanie. Jest tak pyszna, jak dżem. Nawet lepsza.

Vivienne zmarszczyła nosek i zapatrzyła się w koszyk z owocami stojący na stole. Wyraźnie zastanawiała się nad czymś. W tym czasie Hermiona delikatnie otarła policzki i podbródek dziewczynki. Po chwili Vivienne wzięła kolejną kanapkę i zapytała beztrosko:

– A jak smakuje miłość? Ta, która jest lepsza od dżemu?

Hermiona pomyślała automatycznie o dziadku dziewczynki. O ich miłości. Zaczęła zastanawiać się, jak smakowała... Kobieta również zmarszczyła nos i wpatrzyła się w kosz z owocami.

Na pewno smakowała jego ustami. Delikatnym ruchem jego warg podczas pocałunku. Ich kształtem, kiedy się uśmiechał. Ich ruchem, gdy mówił… Gdy wypowiadał słowa, które ona zapamiętała na zawsze...

– Jest słodsza, momentami kwaśna. Delikatna...

–  Oh, naprawdę musi być trochę kwaśna? – zasmuciła się dziewczynka.

Hermiona uśmiechnęła się. Tak, czasem miłość jest nie do zniesienia. Ale to dodaje jej uroku. To, że ta prawdziwa, mimo że kwaśna, jest wieczna.

– Już wiem  –   pisnęła dziewczynka.

Umorusana na całej twarzyczce Vivienne wstała i pobiegła do salonu. Hermiona usłyszała tylko, jak pyta swego ojca, czy miłość musi być czasem kwaśna. Kobieta uśmiechnęła się do siebie. Hermiona przypomniała sobie stalowoszare oczy dziadka dziewczynki. To, jak wyglądały, gdy mówiły o miłości. Głęboko  wierzyła, że to właśnie one wyrażają miłość. Nie słowa. Nawet nie czyny. Przecież mogą być fałszywe. 

Teraz przed swoimi oczami widziała jego całego z czasów młodości. Gdy wieki temu ich miłość kwitła.

Ramiona, w których chętnie tonęłaby całą wieczność.

Dłonie, które z taką pasją pieściły jej ciało.

Klatka piersiowa, która była dla niej oparciem w niejednej trudnej sytuacji. 

Potem Hermiona przypominała sobie jego cechy osobowości. Charakteru, który

był ciężki i trudny. Mimo to ten człowiek umiał kochać, jak żaden inny. Był trochę, jak ocean. Pozornie spokojny. Potrafił rozgniewać się, jak nikt inny. Wtedy szalał, niczym sztorm. Cierpliwy, gdy słuchał jej. Zasadniczy i to chyba najbardziej ją bolało...

Kobieta usłyszała Vivienne żegnającą się z dziadkiem. Otarła pojedynczą łzę. Wstała i swym zwyczajnym, spokojnym chodem dotarła do salonu. Jej mąż stał w drzwiach i machał do swej córki, zięcia i wnuczki. Hermiona dołączyła do niego. Stanęła obok i delikatnie objęła. Patrzyła, jak Rose i Scorpius prowadzą za rękę swoją córeczkę.

–  Dlaczego nie zostali? – zapytała, mając nadzieję, że brzmi naturalnie.

Jednak jej głos drżał. Jak za każdym razem, gdy myślała o Draconie. Nigdy nie wyrzuciła pamiątek po swojej wielkiej miłości. Wszystkie prezenty, zdjęcia i listy trzymała w zamkniętej skrzyni. Jednak nie te były najcenniejsze... Te najdroższe trzymała w sercu, gdzie miały pozostać już na zawsze. Miłości życia się nie zapomina, mimo upływu lat. Nikt, nigdy nie wiedział, że Hermiona i Draco kochali się ponad wszystko. To był ich sekret, którego nie poznała żadna istota. Skarb, który pozostał jedynie w ich pamięci. Serce kobiety jest, jak ocean pełen tajemnic.

– Nadal nie mogę uwierzyć, że nasza cudowna córka wyszła za drugą wersję fretki – powiedział wyraźnie zawiedziony Ron. – Na piętnastą mieli zaplanowany obiad w Malfoy Manor.

Hermiona jeszcze chwilę popatrzyła, jak Rose otwiera tylne drzwi samochodu. Mała  Vivienne do niego wsiadła, a Scorpius zajął miejsce za kierownicą. Machnęła córce, a ta odpowiedziała jej szczerym uśmiechem.

Tak miało być.

Tak musiało być.

Hermiona z uśmiechem na ustach zamknęła drzwi, tym samym kończąc rozmyślania o słodko-kwaśnym smaku miłości.