WKAS: Hermiona: Pocałunek Tajemnicy

          Witam kochani! 

          Czekał ktoś na nowy rozdział? Jak Wam się podobał piszcie w komentarzu! :))
          Może rozdział wiele nie wnosi, ale właśnie w nim po raz pierwszy wystąpi nasz ulubieniec - Pan Malfoy! Myślę, że wyszedł mi troszeczkę "nieprzytomny" XD. Ale będzie lepiej, obiecuję. 

          Ilość komentarzy troszeczkę spadła, ale zauważyłam, że są osoby, które naprawdę to czytają i chciałam podziękować Esii (Nie wiem czy dobrze odmieniłam, jeżeli jest to odmiana nie poprawna to upomnij mnie! :)), Cherry i Sophie. Dziękuję bardzo, bardzo, bardzo mocno! 

          Koniec mojej paplaniny, miłego czytania! :)

          

Who killed Agnes Smith?

Część druga; rozdział pierwszy,

                                                     

HERMIONA: POCAŁUNEK TAJEMNICY

     

          Nie wiedziała, czy nie może się ruszyć przez jakieś zaklęcie, czy przez chłód podłoża. Odczucie strachu, które atakowało ją z każdej strony było niemalże namacalne. Przed chwilą… tak jej się zdawało… chyba przed chwilą przebiegł obok niej szczur. Wszędzie panował mrok, delikatnie przebijany przez ostrza księżycowego światła. Zaułek cuchnął wilgocią i… jej krwią. Czuła, jak stróżka szkarłatnego płynu spływa z jej wargi. Nagle ktoś, kogo nie mogła dostrzec… Głos, którego nie mogła rozpoznać… Ból… Tak realny ból, rozrywający jej tkanki, tnący jej ciało. Czuła jak mimo woli, w całkowitym osłupieniu zaczęła płakać. Z jej ust wydobywał się jedynie niemy krzyk, którego nikt nie mógł usłyszeć. Och, chwila ulgi. W głowie miała tylko modlitwę. Nie ważne czy On istniał, czy nie. Teraz tak bardzo potrzebowała jakiegokolwiek Boga. Jeżeli mógłby ją uratować, dziękowałaby za to do końca swych dni. Nagle z cienia wyłoniła się postać mężczyzny. Spojrzała na nią. Tak bardzo chciała krzyczeć, błagać o pomoc, przecież tu musi ktoś być! Człowiek o obliczu dementora, który chce złożyć na jej ustach pocałunek… Dlaczego ona nie może krzyczeć! On jest coraz bliżej! Czy naprawdę nie ma dla niej ratunku? Merlinie, on jest coraz bliżej! Dlaczego nie może krzyczeć!?

 –  Hermiono! Hermiono, proszę obudź się… 

          Hermiona ocknęła się słysząc jeszcze swój własny, realny krzyk. To było tak rzeczywiste, jakby jeszcze sekundę temu był tu dziwny twór. Czuła na swoim ciele zimny pot, a jej policzki były mokre od łez. Ten ból i strach były tak bardzo realne. Zimne podłoże… Czuła jego chłód. Cały ten sen był cholernie namacalny i prawdziwy. Nagle poczuła, jak oplatają ją silne ramiona Rona. Dopiero teraz odważyła się  otworzyć oczy. Była w swojej własnej sypialni, obok swojego męża. Ciepły, bezpieczny dom, jeszcze chwilę temu był miejscem zbrodni. Teraz już wiedziała. Musi rozwiązać sprawę tego morderstwa. Ten człowiek, który zabił Agnes Smith musi za to odpowiedzieć. Wtuliła się w silne ramiona Rona i starała się uspokoić.

–  Jutro pójdę do wydawnictwa  –  wyszeptała.

         

          Kilkupiętrowy wieżowiec. Cały oszklony. Hermiona zaśmiała się w myślach. Kto by pomyślał, że czarodziej z arystokratycznej rodziny skończy w tak mugolskim miejscu. Rzadko kogo było stać na dwa piętra w tym wieżowcu, a wydawnictwo Malfoya, oraz należące do niego dwie kawiarnie, siłownia, biblioteka i firma handlująca nieruchomościami zajmowały w sumie pięć najwyższych pięter. Poprawiła swoją firmową, ołówkową spódnice przed kolana. Nie wyglądała jak czarodziejka, a raczej jak nieco nowocześniejsza wersja pani detektyw z mugolskich czarno-białych filmów. Jej nieskazitelnie białą koszulę przykrywał czarny płaszcz, który był prawie długości spódnicy. Ciężkie, czarne, niewysokie kozaki na szpilce dodawały jej jeszcze więcej tajemniczości. Jedynie włosy, swym starym zwyczajem, pozostały nieokiełznane. Weszła do budynku i za pomocą pewnych drobnych zaklęć dowiedziała się, nie tylko gdzie jest biuro Malfoya, ale też czy jest on akurat w pracy. Słowa portierki: „Nie powinna pani przeszkadzać panu Malfoyowi, to bardzo, proszę mi wierzyć, bardzo dziwny człowiek.” przekonały Hermionę, że warto akurat teraz wparować do jego gabinetu. Uśmiechnęła się do kobiety i ruszyła w kierunku przeszklonych wind. Właśnie tam poczuła się jakby występowała w jakimś dennym filmie romantycznym. W windzie obok, również w górę jechał jakiś wysoki, szczupły mężczyzna. Zaszczycał ją swoimi spojrzeniami i uśmiechami przez całą drogę, na co Hermiona jedynie przewracała oczami. Pech chciał, że oboje wysiedli na tym samym piętrze. Kobieta nadała bardzo szybkie tępo, jednak owy mężczyzna nie miał z tym problemu. Tuż przed czarnymi drzwiami z plakietką „Dyrektor Dracon Lucjusz Malfoy” tajemniczy nieznajomy złapał ją dość mocno za rękę i powiedział, nadal czarująco się uśmiechając:

– Nie może pani tam wejść, dyrektor jest w trakcie narady.

            Hermiona wyrwała swoją rękę i wyciągnęła z marynarki mugolską odznakę. Minister Magii i premier Wielkiej Brytanii po wojnie uzgodnili, że czarodzieje, którzy pracują nad jakimiś sprawami kryminalnymi dostaną również mugolskie odznaki, żeby mogli przesłuchiwać świadków również niemagicznych, zachowując przy tym oczywiście najwyższą dyskrecję i delikatność. Teraz Hermiona uśmiechała się zwycięsko.

 – Niech pani poczeka – zaczął speszony adorator – zapytam dyrektora, czy może pani wejść.

             Kobieta jednak stanęła między nim a drzwiami i powiedziała przesłodzonym głosem:

– Nie trzeba.

             Odwróciła się i weszła do gabinetu. Za biurkiem w nonszalanckiej pozie siedział Draco Malfoy i obserwował panoramę Londynu z dwunastego piętra wieżowca. Przez ostatnie osiem lat znacznie się postarzał. Jego oczy nadal miały chłodny, szklisty blask, jednak twarz wyglądała na bardzo zmęczoną – najpewniej to dodawało mu lat. Wyglądał, jak typowy zapracowany szef, powoli palił papierosa i w pierwszej chwili nawet na nią nie spojrzał tylko warknął:

– Wyjdź stąd Derek i sprawdź czy cię nie ma, do cholery, na dole! Wczoraj miałeś wysłać Blaise’owi  kopię rachunków za nowe książki do naszej biblioteki. Lepiej szybko napraw swój błąd, albo nie znajdziesz pracy już nigdzie w tym pieprzonym mieście. – Do końca mówił już spokojnie, z wyrafinowanym sadyzmem w głosie.

             Dalej, na skórzanej kanapie, siedział Blaise Zabini, który cały czas wyglądał na osiemnaście lat. On pierwszy zauważył Hermionę. Zaśmiał się co zwróciło uwagę Dracona. Blondyn przerzucił swój wzrok na niego, a gdy przyjaciel wskazał kiwnięciem głowy Hermionę, Draco wreszcie zaszczycił ją spojrzeniem.

– Granger? – wyszeptał ze zdziwieniem marszcząc brwi.

– Weasley – poprawiła go profesjonalnym tonem.

              Kobieta zamknęła za sobą drzwi i nie pytając się nikogo o zgodę zajęła miejsce naprzeciwko biurka. Malfoy patrzył na nią z politowaniem.

– Serio? – powiedział rozbawiony. – Wyszłaś za tego buca?

           Rozbawienie nie schodziło mu z twarzy. Jeszcze nie tak dawno temu, Hermiona zastanawiała się co poczuje gdy spotka ponownie Malfoya. Uzyskała odpowiedź. Gniew. Parszywy, zakichany, tchórzliwy dupek – nawet nie spodziewała się, że jedynie tak umie go określić – właśnie obraża jej kochającego męża. Przyjęła firmowy wyraz twarzy i zignorowała Malfoya.

– Co wiecie na temat zabójstwa Agnes Smith? – zapytała wypranym z uczuć głosem i wyjęła różdżkę.

          Kobieta wyczarowała dyktafon i włączyła go. Zaczęła bacznie obserwować obu mężczyzn. Wymienili spojrzenia. Chwila ciszy przedłużała się coraz bardziej. Było to korzystne dla Hermiony. Mogła dokładnie im się przyjrzeć. Draco nie wyglądał, ani na zdenerwowanego, ani na oschłego. Tak jakby wiadomość lub wspomnienie o śmierci Agnes wstrząsnęło nim, jednak nie na tyle, aby w jakikolwiek sposób pomóc w śledztwie. Blaise za to odzwierciedlał osobę, która stara się coś ukryć. Nie utrzymywał wzroku na jednym przedmiocie dłużej niż kilka sekund, a na Hermionę nie patrzył w ogóle. Przyłapała go nawet na nerwowym przełykaniu śliny. Wyglądał, tak jakby było mu strasznie duszno. Rozluźnił krawat. Możliwe, że Malfoy zauważył, iż Hermiona przygląda się jego przyjacielowi, bo zaczął wyraźnie chcąc zwrócić na siebie uwagę:

– Nie możemy dyskutować z kim popadnie o naszych klientach…

– I nie obchodzi nas co klienci robią przed wejściem do wydawnictwa i po jego opuszczeniu.  – dokończył cicho, ale pewnie Zabini.

             Miała drobną nadzieję, że Malfoy jej pomoże, po tym co łączyło ich w Hogwarcie – niestety ogromnie się zawiodła. Panowie ewidentnie odmawiali współpracy, więc może przyszedł czas na kilka ładnie sprzedanych gróźb. Zapewne  inaczej nie skłoni ich, aby cokolwiek jej powiedzieli.

– Od kiedy tak bardzo cenicie czyjąś prywatność? – zapytała ostro. – Za utrudnianie śledztwa grozi kilka miesięcy w Azkabanie, chętni?

              Malfoy wyraźnie spoważniał, może nawet zezłościł się, bo zmarszczył gniewnie brwi. Wcześniej sytuacja niemalże go bawiła – teraz wyglądał tak, jakby chciał wyrzucić stąd Hermionę. Za to Zabini… On wyglądał, jak mieszanka złości i rozpaczy, z nutką strachu, a to wszystko serwowane w pysznej polewie obojętności.

              Hermiona dopiero teraz przypomniała sobie, że powinna przesłuchać jeszcze jednego doradcę Malfoya. Ale… gdzie on jest? Czyżby Draco i Blaise mieli tak ważną sprawę, że mogli o niej rozmawiać tylko we dwóch? Albo nie ufali trzeciemu doradcy. Zanim Hermiona weszła do gabinetu udało jej się dowiedzieć od portierki, że wspólnikami Draco są jego starzy, ślizgońscy przyjaciele: Zabini i Nott. Jak łatwo sprawdzić, czy coś ukrywają? Hermiona miała już pewien plan.

– Dobra, bez owijania w bawełnę. Nasz cichy informator twierdzi, że na miejscu zbrodni widział twojego doradcę, Malfoy. – Na te słowa Draco odwrócił swój wzrok od kobiety. – Ten człowiek nie był czarnoskóry, czyli to nie mógł być Zabini. – Mężczyźni ponownie wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Kto jest twoim drugim wspólnikiem?

              Draco wyglądał tak, jakby jeszcze analizował słowa Hermiony, starając się dobrać idealną odpowiedź. Nie łączyło ich już nic, ale kobieta jednak miała nadzieję, że Malfoy powie prawdę. Nagle Blaise, który był już zupełnie opanowany, wstał i kierując swe słowa do Draco powiedział:

– Dokończymy później, teraz jadę na spotkanie z tym facetem od sprzętu.

               Blondyn pokiwał głową i już po sekundzie Zabiniego nie było. Nawet nie spojrzał na panią Weasley, jakby nigdy jej tu nie było. Hermiona zastanawiała się, czy przypadkiem Malfoyowi nie odebrano głosu. Wyjął papierosa i jednym szybkim ruchem różdżki odpalił go. Od dobrych kilku minut pierwszy raz na nią spojrzał. Nic nowego. Oziębłe kryształki lodu, innymi słowy tęczówki Malfoya, mimo ośmiu lat, nie zmieniły odcienia chociażby o jeden ton… Niestety nie zmieniły też temperatury, choć… jakby były o trzy stopnie zimniejsze. Hermionie wydawało się, że dosłownie przez sekundę po zmarzniętym oceanie jego oczu przebiegł żal, za rękę z jakąś dziwną melancholią, odrealnieniem. 

– Wszystkie firmy, w których nazwie widnieje moje nazwisko prowadzę tylko ja, a doradza mi tylko Zabini. – Perfidnie skłamał, sercem Hermiony zaczął targać żal, a on dodał pewnie: – Nie ma żadnego drugiego doradcy, czy wspólnika.

             Najchętniej dałaby mu teraz w twarz. Z drugiej strony czego miałaby spodziewać się po nim? Na pewno nie odwagi i szczerości. Uśmiechnęła się z zawodem w oczach i wyłączyła dyktafon. Wstała i bez słowa schowała dowód z przesłuchania do torebki, po czym szybkim krokiem podeszła do drzwi. Złapała za klamkę, ale coś nie pozwalało jej wyjść. Czuła palącą gorycz przegranej. Nie może pozwolić, żeby Malfoy tak się z nią drażnił. Wyjęła z torebki wizytówkę, na której oprócz podstawowych danych widniał jej numer telefonu i miejsce w które można adresować sowy do niej. Cofnęła się do biurka. Położyła karteczkę tuż przed Malfoyem i szepnęła atakującym tonem, nawet nie spodziewała się, że jej głos może tak bardzo przesiąkać jadem:

– Gdy Nott raczy się zjawić, masz się niezwłocznie ze mną skontaktować.

            I ponownie udała się do wyjścia. Teraz starając się zignorować wszelkie jej osobiste żale do Draco nacisnęła na klamkę. Właśnie przekraczała próg, kiedy dobiegł ją szczery głos Malfoya:

– Hermiono… Ja przepraszam…

            Od razu wiedziała, że nie mówi on o sprawie. Poznała to po tym, jak wypowiedział każde słowo… po tym, jaki żal delikatnie przenikał szczerość w jego głosie.

– To nie ma już znaczenia – uznała natychmiastowo. Nawet nie odwróciła się w jego stronę. Na odchodne rzuciła mu drżącym głosem:

– Spóźniłeś się o mniej więcej osiem lat.

             Szybko zamknęła za sobą drzwi. Chyba słyszała jeszcze cicho wymawiane „Hermiono…”. Stała jeszcze krótką chwilę za jego drzwiami i starała się zostawić w tym miejscu wszystkie wspomnienia, w których uczestniczył Draco Malfoy. Pewnie ruszyła przed siebie, starając się myśleć tylko o swoim planie na resztę dnia. Musi jechać do ministerstwa i stworzyć zapis nagranego przesłuchania, a potem udać do Ginny i spisać jej zeznania… Ona i Draco nad brzegiem jeziora, słodki smak jego ust… Nie! Nie może o nim myśleć. Ciekawe, czy Ron przesłuchał już Harry’ego? Obraz Draco, który z determinacją pisał esej-tasiemiec dla Slughorna. To, jak marszczył czoło, zanim zapytał ją, czy na pewno wszystko dobrze sformułował… NIE, nie, musi się skupić na tym co jest tu i teraz... To jak odrywał się od pracy, żeby uraczyć ją pocałunkiem.

– Cholera, idź do piekła, Malfoy – szepnęła gniewnie zanim wsiadła do windy.

              Weszła do środka ruchomego pomieszczenia i odwróciła się w stronę jego drzwi. Tuż przed nimi stał Malfoy, a zanim się one zamknęły powiedział chłodno:

– Nie martw się, już szykują tam dla mnie miejsce.

              Dzisiejszego dnia pani Weasley nie miała ani chwili odpoczynku. Zaledwie godzinę temu wyszła z gabinetu tego przeklętego Malfoya. Zdążyła już oddać zapis z przesłuchania zarządu wydawnictwa i zjeść szybki lunch z Ronem. Był dziś jakoś dziwnie przybity. Teraz szła porozmawiać z Ginny. Kto jak kto, ale pani Potter może znać o wiele więcej szczegółów z życia Agnes, niż jej własny rodziciel. Te dwie kobiety od kilku lat łączyła przyjaźń, czego Hermiona niestety nie mogła powiedzieć o sobie i siostrze swojego męża. Odkąd obie wyszły za mąż ich kontakt prawie całkowicie się urwał. Ginny zajęła się wychowaniem najpierw Jamesa, a później Albusa. Za to Hermiona postawiła na sukces zawodowy i w niespełna pięć lat wspięła się po szczeblach kariery od asystentki parzącej kawę, do kobiety, która jest o krok od objęcia stanowiska szefowej Biura Aurorów ds. Śledztw i Kryminalistki. Teraz Hermionę i Ginny łączyły rodzinne święta w domu państwa Weasley i – od czasu, do czasu –  odwiedziny jednej z rodzin. Państwo Potter mieli przepiękny, wręcz baśniowy, spory domek z tarasem i, w cieplejsze pory roku, ogrodem pełnym zieleni. Były tam też śliczne różnokolorowe kwiaty, których woń przyciągała nie tylko pszczoły, ale też ludzi. Całą posesję ogradzał słodki, niski, biały płotek z miejscem na bramkę. Dalej, do drzwi, prowadziła piaskowa ścieżka. Lecz do lata było jeszcze daleko, teraz wszystko przykrywała warstwa śniegu.

              Dźwięk dzwonka nie zdążył zamilknąć, gdy Ginny z małym Albusem na rękach otworzyła drzwi.

– Miło cię widzieć, Hermiono! – powiedziała pani domu przepuszczając kobietę w drzwiach. – Szkoda tylko, że w takich okolicznościach.

              Powitania z dziećmi Potterów dla Hermiony mogłyby nie mieć końca. Kochała swojego chrześniaka – Jamesa, a malutki Albus rozbrajał ją ilością słodyczy w swoim dziecięcym uśmiechu. Naprawdę lubiła z nimi przebywać, co jeszcze bardziej denerwowało Rona. Kobieta nie mogła mu przetłumaczyć, że jeszcze kilka miesięcy i mogą zacząć starać się o swojego potomka. Przecież to nie było aż tak długo…

             Po tym jak Ginny ukołysała swoje najmniejsze dziecko do snu, kobiety usiadły na sofie przy kominku. Czas uciekał, Hermiona odstawiła swoją kawę na stolik i zaczęła, wyjmując z kieszeni dyktafon:

– Ginny, muszę…

– Nie, Hermiono, posłuchaj… – wtrąciła się pani Potter – miałam o tym powiedzieć Harry’emu, ale jednak wolałabym porozmawiać o tym z Tobą. Agnes dostawała dziwne sowy. Jedna przyleciała do niej, gdy tydzień przed tą tragedią była u nas. Przyniosła list i białą różę.

            Ginny mówiła rzeczowo i pewnie, ale Hermiona miała nieodparte wrażenie, że strata panny Smith dla kobiety była czymś strasznym. Fakty były takie, że ostatnimi czasy utrzymywały bardzo bliskie kontakty. Do tego stopnia, że Agnes została chrzestną Albusa.

– Wiesz jaka była treść listu? – zapytała Hermiona.

            Pani Potter wyglądała tak, jakby myślami wracała do tego dnia. Możliwe nawet, że zamiast siedzącej obok Hermiony wyobraża sobie Agnes.

– To był chory list. Z tego co pamiętam, ktoś napisał, że ją kocha i… – Ginny zacięła się na moment. Upiła łyk swojej kawy. Kontynuowała cicho: – bardzo chciałby, żeby ta róża zabarwiła się jej krwią. – Znowu zapadła chwila niezręcznej ciszy. Ostatnie słowa Ginny wypowiedziała tak cicho, że Hermiona z trudem je usłyszała: – Podpisał się Danse Macabre.

              To już było coś! Zbrodnię dla rabunku Hermiona wykluczyła już dawno, podejrzewała psychopatę, ale czy to oznacza, że w czarodziejskim świecie grasuje jakiś świr? Teraz musi jeszcze bardziej przyśpieszyć tempo śledztwa, bo jutro, za tydzień, za miesiąc, może zginąć kolejna osoba.

– Hermiono, ona zginęła tak, jak w książce – zaczęła nagle Ginny. – Opisane w niej postacie są wzorowane na realnych ludziach. Lisa Hook przypominała z wyglądu Agnes.

– Myślisz, że książka pomoże nam w złapaniu mordercy? – zapytała automatycznie.

               Ginny wstała i podeszła do regału. Wyjęła dość grubą książkę w brązowej, drewnianej okładce i podała ją Hermionie. Wtedy do ich uszu dotarł wrzask Albusa, który najwyraźniej się obudził. Kobiety wymieniły porozumiewawcze spojrzenia i już po chwili pani Potter poszła uspokoić swoje dzieciątko.

               Na okładce owej książki złotą, pochyłą czcionką wyryte było „Morderstwo niejedno ma imię.” Pod spodem znajdował się ruchomy obrazek. W środkowej części z noża skapywały krople krwi wprost na białą różę. Z boku znajdowała się uciekająca przez las kobieta, z drugiej strony zaś palący fajkę  detektyw, co Hermiona stwierdziła po charakterystycznym przyodziewku.

               Nagle Hermiona dostała olśnienia. Nie było to może rozwiązanie zagadki, ale… Ginny miała rację. Danse Macabre napisał, że chciałby, aby krople jej krwi znalazły się na białej róży, a na okładce książki znajdowała się właśnie takowa róża z kropelkami czerwonej cieczy na swych płatkach. To nie mógł być przypadek. Wszystko wskazywało na to, że książka była w rękach oprawcy jeszcze przed jej wydaniem.

              Po przesłuchaniu Hermiona i Ginny rozmawiały ze sobą jeszcze przez godzinę. Nadal miały wiele wspólnych tematów. Kiedy pani Potter przygotowywała drugą już porcję kawy, do Hermiony zadzwonił telefon. Odebrała.

– To ja, Granger.

              Mimo wszystko ten głos rozpoznałaby nawet za sto długich lat. Znała na pamięć sposób w jaki wymawiał każdą literkę, akcentował sylaby, dozował ton głosu…

– Malfoy, od kiedy wiesz co to jest telefon? – zapytała pogardliwie.

               Po drugiej stronie słuchawki rozległ się stłumiony śmiech. Zawsze to robił, zanim odgryzł się jej za jakąś wyjątkowo trafną uwagę.

– A tobie od kiedy podobają się ofermy?

                Hermiona westchnęła. Znów obrażał Rona, choć jej mąż przez ostatnie lata zmienił się nie do poznania. Stał się bardzo rzeczowy i oddany pracy, ale był też idealnym przyjacielem, współmałżonkiem i kochankiem. A Malfoy? Pozostał Malfoyem. Zawsze pewnym swojej pozycji mężczyzną, który uwielbiał coś ukrywać. Uczucia, obawy, rozkazy. Chyba kochał być enigmą.

– Och, zamknij się! Zadzwoniłeś tylko po to, żeby obrażać mojego ukochanego?

                Po drugiej stronie zapadła niczym nie zmącona cisza… Nie usłyszała nawet najmniejszego szmeru.

– Spotkajmy się – powiedział pewnie Malfoy. Ale po chwili, tak jakby bał się, że ona to źle odbierze dodał cicho: – Wiem coś co może pomóc w sprawie Smith.

                Hermiona nie spodziewałaby się nigdy w życiu, że uda jej się w jakikolwiek sposób przełamać kłamstwa Draco, po tylu latach. Kiedyś małymi kroczkami udawało jej się dotrzeć do jego duszy, którą po czasie bardzo dobrze poznała. Ale teraz miała wrażenie, że dzieli ich mur nie do pokonania.

– Osiemnasta. Kafejka „Galeon”. Wiesz gdzie to jest?

– Tak – odpowiedział błyskawicznie, a już po chwili usłyszała dźwięk zakończenia rozmowy.

                Dopiero po jakimś czasie Hermiona dostrzegła w drzwiach Ginny. Kobieta patrzyła na nią tak srogo, jak zawsze robiła to pani Weasley, gdy bliźniaki coś przeskrobały. Hermiona miała głęboką nadzieję, że rudowłosa nie słyszała jej rozmowy.

 –   Myślę, że powinnaś już iść – zaczęła smutno Ginny. – Możesz zachować sobie książkę i wdzięczność, bo nie powiem Ronowi o tej rozmowie.  – Pani Potter, najwyraźniej wszystko słyszała, Hermiona skrzywiła się analizując jej słowa i już chciała coś powiedzieć, gdy Ginny ją wyprzedziła:  – Rozumiem, że musisz go przesłuchać, ale nie angażuj się w żadne związki z Malfoyem. I to nie jest groźba, to rada.

                Twarz Ginny stała się spokojniejsza, ale miała coś nieufnego w oczach, gdy żegnały się przed drzwiami.

                Do spotkania z Malfoyem pozostało jeszcze półtorej godziny, więc Hermiona postanowiła zabrać się za książkę. Skoro może ona pomóc w śledztwie, połączy przyjemne z pożytecznym.

                Pierwszy rozdział w niczym nie przypominał kryminału. Historia pisana w trzeciej osobie z naciskiem na postać porucznika Fraya. Pięknie opisana miłość mężczyzny do Lisy Hook – młodej wierszopisarski, która odwzajemniała to uczucie. Opis przygotowań do ślubu, wystroju sali weselnej. Mimo, że Hermiona nie lubiła tanich romansideł ten krótki rozdział niezwykle ją urzekł.

                Idąc dalej, Hermiona doznała niemałego szoku. Podejrzewała… a raczej wiedziała, że Lisa zginie, ale nie tak. Porucznik Fray wracał z wieczoru kawalerskiego przez książkowy  odpowiednik ulicy Pokątnej. Razem z nim dwóch jego przyjaciół. Jednemu z nich nieubłaganie przypomniał się zjedzony posiłek, który pragnął jak najszybciej wydostać się z jego żołądka. Fray i bardziej trzeźwy przyjaciel wprowadzili w zaciemnioną uliczkę strutego alkoholem biedaka, aby ten mógł w spokoju wyrzucić z siebie kilka zbędnych balastów. Właśnie wtedy Fray coś zauważył. Opis był cudowny. Otóż mówił o tym, jak mężczyzna myśli, że widział upadłego anioła. Podchodząc coraz bliżej dostrzegł biel sukienki, cerę oświetloną blaskiem księżyca, bohater twierdzi, że wygląda, jakby była obsypana malutkimi diamentami. Kruczoczarne włosy… i rozdarty żalem krzyk porucznika, gdy odkrył, że jego sens życia leży nieruchomo na zimnej kostce brukowej. Hermionę przeszedł dreszcz i poczuła się nieswojo.

             Właśnie przewracała stronę, aby przejść do rozdziału trzeciego, gdy ktoś zaczął natarczywie pukać do drzwi jej domu. Kobieta zlękła się do tego stopnia, że książka wyleciała jej z rąk i spadła na panele. Salon połączony był z korytarzem dużą wnęką, dlatego Hermiona z kanapy dostrzegła blond włosy w szybie wbudowanej w drzwi. Malfoy? Spojrzała na zegarek, który wisiał między schodami a drzwiami do kuchni. Do spotkania została jeszcze godzina. Co on tu robi? Odłożyła książkę na stolik i otworzyła drzwi.

– Mieliśmy spotkać się za godzinę – powiedziała bez powitania, po chwili zmarszczyła brwi i zapytała podejrzliwie: – A tak w ogóle, skąd wiesz gdzie mieszkam?

              Malfoy uśmiechnął się, tak jakby chciał jej tym gestem dopiec i powiedział:

– Też cieszę się, że cię widzę. Adres na wizytówce to twój gabinet w ministerstwie. Uruchomiłem tam swoje kontakty i… – rozłożył ręce na boki i uśmiechnął się głupio – taaaadam jestem!

               Teraz Hermionę wbiło w ziemię. On żartował? Pokazywał swoje niepohamowane szczęście w miejscu publicznym? Zanim zdążyła pomyśleć, parsknęła kpiąco:

– Ćpałeś?

               Nie czekając na żadną odpowiedź ruszyła w głąb mieszkania zostawiając mu otwarte drzwi. Jednak Malfoy nie drgnął nawet o krok do przodu. Chciała rzucić coś o specjalnym zaproszeniu, ale Draco ją ubiegł, mówiąc poważnym i nieco  oskarżycielskim tonem:

– Wolałbym, gdybyśmy poszli się gdzieś przejść.

               Zmarszczyła brwi i cofnęła się. Zgarnęła jeden z płaszczy wiszących tuż przy drzwiach i bez słowa wyszła.

              Znaleźli się w parku, gdzie wieki temu skończyła się ich znajomość. Przez całą drogę mało rozmawiali. Hermiona pytała jedynie o Agnes i nie otrzymywała innych odpowiedzi, jak „Nie tu”. W pewnym momencie Draco zatrzymał się i usiadł na jednej z ławek. Kobieta szybko zrozumiała gdzie są. To nie tylko ten sam park, w którym ją porzucił, on wybrał też dokładnie to samo miejsce.  Westchnęła w duchu. Zastanawiała się dlaczego wybrał akurat tę ławkę z setek takich samych w różnych częściach parku.

– Nie usiądziesz? – zapytał.

               W co on się bawi? Nie mogła go rozgryźć. Co jeżeli sprawa Agnes była dla niego tylko pretekstem do tych dennych rozmów? Hermiona postanowiła, że gdyby taka sytuacja miała miejsce Malfoy pożałuje. Ona nie chciała mieć już z nim nic wspólnego.

– Nie. Co wiesz o Smith?

               Draco miał nieodgadniony wyraz twarzy. Chyba wszystkie zasoby żartobliwości wykorzystał zaskakując ją swoją inscenizacją przed drzwiami. Spuścił na chwilę wzrok. Hermionę coś ukuło prosto w serce. Nadal, mimo tego, że wyglądał na okropnie przepracowanego, był taki piękny, przyciągający, magnetyzujący… On po prostu nadal był jej miłością, chociaż wiedziała, że to ten rodzaj uczucia, w którym nie należy szukać szczęścia.

– Jesteś nieszczęśliwa i to jest związane ze mną, prawda? – stwierdził cicho, ale pewnie.

               W tej nic nieznaczącej sekundzie miał rację, ale mimo to omiotła go gniewnym spojrzeniem. Draco  najprawdopodobniej nie chciał kontynuować tematu. Jedynie rzekł cicho:

– Blaise był  zakochany w tej całej Smith. Czasem zachowywał się jak niewinna dziewica. Cały w skowronkach. – Mogłaby przysiąc, że Draco skrzywił się delikatnie. W gruncie rzeczy bardzo ją to rozbawiło, ale starała się utrzymać grobową minę. Rozmawiali o ważnych sprawach. – Często prosił, żebym tak ustawił jego obowiązki, aby mógł się z nią spotkać.

               Teraz wszystko co do tej pory wiedziała utworzyło całość. Zdenerwowanie Zabiniego podczas przesłuchania i jego miłość do Agnes. Czy to mógł by być przypadek? Zapewne zabił ją z miłości, a raczej jej braku ze strony ofiary. Ginny wspominała, że postacie w książce są odzwierciedleniem realnych osób. Opis ukochanego Lisy – porucznika Fraya – nawet w maleńkim stopniu nie przypominał Blaise. Teraz Malfoy musi tylko powtórzyć swoje zeznania w Ministerstwie.

– To dlatego Zabini był taki zdenerwowany na przesłuchaniu, Ma… – zaczęła, ale w słowo wpadł jej Draco.

– Wiedziałem, że to zauważyłaś! – powiedział dumnie. – Muszę niestety zniszczyć twój punkt zaczepienia, Granger. Blaise jest niewinny.

               Hermiona przewróciła oczami i usiadła obok niego głośno wzdychając. Skoro tak uważa, to po co jej to powiedział? A może po prostu chce chronić przyjaciela. Spojrzała na mężczyznę oskarżycielsko i  stwierdziła stanowczo:

– Musimy udać się do ministerstwa. Złożysz zeznania.

               Draco na tą wiadomość jedynie zaśmiał się chłodno. Akurat tego w nim nigdy nie tolerowała. Czasem potrafił być tak zimny i oschły, że przypominał górę lodową. Niezatapialną, za to potrafiącą utopić miliony. Niezniszczalną, za to potrafiącą tylko niszczyć. Bezuczuciową, nie potrafiącą przyjąć żadnych uczuć. W takich chwilach Hermiona bała się go najbardziej, a raczej jego słów i gestów.

– Nie bądź śmieszna. Nigdy nie złożyłbym tych zeznań. Poza tym Blaise gdzieś zniknął i nikt, nawet ja, nie wie gdzie on jest – ujął szorstko.

               Właśnie tego się spodziewała. Nagle pojawił się tu ten parszywy Draco, z który tyle walczyła. To nie jego ton głosu był najgorszy, ale jego wzrok. Tak, jakby w oczach miał lasery zamrażające swoją ofiarę na kość w zaledwie kilka sekund. Hermiona nie zamierzała dłużej z nim rozmawiać. To było bez sensu. Przez tyle lat wyrzucała go z serca, a on bezwstydnie każdym gestem, słowem, starał się zniszczyć mur między nimi. A może to prawda? Może faktycznie prawdziwej miłości nie da się zapomnieć, bo jest jedna na całe życie… Hermiona przymknęła na sekundę powieki, gdy ponownie je otworzyła jej oczy otuliły się delikatną, łzawą peleryną.

– Nieważne, Malfoy. Wszystko nagrałam – powiedziała machając mu przed twarzą dyktafonem.

               Wstała i zdążyła przejść parę kroków. Potem poczuła, jak jego dłoń zaciska się na jej nadgarstku. Odwróciła się i spojrzała na niego nienawistnie.

– Masz rację, Granger! Nieważne. Chciałem tylko z tobą porozmawiać. Chciałem wytłumaczyć ci…

– Za późno! – krzyknęła przerywając mu. Nawet nie poczuła, jak po jej policzku delikatnie spływa jedna malutka łza. Wyrwała swoją rękę z uścisku i dodała szeptem cały czas patrząc mu w oczy: – Jest już za późno na wyjaśnienia, Draco…

               Stalowoszare tęczówki mężczyzny wyglądały tak jakby po ich tarczy rozlał się żal, bezwzględnie niszcząc obojętność. Hermiona nie mogła już dłużej utrzymywać kontaktu wzrokowego ze swoją dawną miłością. Odwróciła się i już chciała oddalić się od niego chociaż o parę kroków, ale wtedy Draco objął ją w tali, przyciągnął do siebie i pocałował. Stało się to tak szybko, tak błyskawicznie… Jego zapach i słodko–gorzki smak ust sprawił, że zakręciło jej się w głowie, jak za dawnych lat. Oddała się tej chwili zapomnienia, a zanim wrócił jej zdrowy rozum, Malfoy oderwał się od niej.

– Nigdy… więcej… tego… nie… rób! – powiedziała powoli, sącząc przez słowa taką nienawiść, o jaką nigdy by się nie podejrzewała.

               Spojrzała na niego z wyrzutem i bez słowa deportowała się. 

               A Draco? Był w końcu Malfoyem, miłość nigdy nie była w jego życiu priorytetem. Po tym, jak z jego twarzy zniknął cyniczny uśmiech, odpalił papierosa i starał się zapomnieć o tym, jak stchórzył osiem lat temu. Nigdy nawet nie pomyślałby, że mógłby pokochać jakąś kobietę w taki sposób. To było – nadal w jakimś stopniu jest – tak silne uczucie, że nie da się po prostu o tym zapomnieć. Błagał, żeby wreszcie mógł wymazać z pamięci dzień, w którym ją zostawił. Rodzina, tradycja… Przez te dwie rzeczy, które podobno dodawały mu szlachetności, stracił jedyną kobietę, którą darzył taką miłością. Gdy jego ojciec zagroził mu utratą majątku i dobrego imienia, niemalże zaśmiał mu się w twarz. Priorytety zmieniają się wraz z celami i pragnieniami jakie zagoszczą w naszym życiu. Jego celem i pragnieniem była wtedy Hermiona. W pewnym sensie jego ojciec miał rację, mawiając, że miłość jest rodzajem słabości. Lucjusz otwarcie przyznał, że zabije pannę Granger, gdy Draco waży się chociażby z nią zamieszkać, nawet nie wspominając o jakiejkolwiek ucieczce. Przed ludźmi pokroju Lucjusza Malfoya nie było absolutnie żadnej ucieczki. On był jej mistrzem, władcą. Znał każdą kryjówkę, wymówkę, każde kłamstewka, których używa się aby się zaszyć, zniknąć. Wszystko wokół było jakieś chore. Draco musiał ożenić się z Astorią, mimo, że ona również żywiła płomienne uczucia do kogoś innego, a mianowicie Teodora Notta. Małżeństwo państwa Malfoy było czystą fikcją, przykrywką. Mężczyzna wiedział, że jego żona zdradzała go z jego własnym wspólnikiem, ale nie chciał w to ingerować. Bardzo chciał, żeby chociaż im się udało. Od dwóch lat Astoria mieszkała z Nottem. Draco czuł się wolny, ale niestety też okropnie pusty. Mimo pieniędzy i władzy, czuł się nikim. Bo to właśnie Hermiona zawsze była wszystkim, czego chciał. Bez niej nie miał nic. Draco wiedział, że ona nie pozwoli niczego sobie wytłumaczyć. Wiedział, że jest teraz żoną Weasleya i najprawdopodobniej go kocha. Jednak najgorsze było to, że wszystko dobitnie utwierdzało go w przekonaniu, że już nigdy nie będą razem. A ten pocałunek? Uśmiechnął się do siebie z goryczą. Ten pocałunek był tylko jednorazowym prezentem dla dwóch rozdzielonych połówek tej samej duszy, którym już nigdy nie będzie dane się połączyć. Dopalił papierosa i szybkim krokiem udał się do biura. Był, jest i zawsze będzie Malfoyem. Nosił nazwisko, które wzbudzało respekt, niestety za ogromną cenę. Za cenę czegoś, co ludzie nazywali miłością. 

              

               Następnego dnia wracała właśnie do ministerstwa z przydrożnej kafejki. Pyszny, czarny płyn, który o poranku dla Hermiony był droższy od złota, od razu postawił ją na nogi. Była osobą rozsądną i mądrą, dlatego barykadowała się czym mogła od myślenia o Malfoyu i tym co się między nimi stało. Spędziła bardzo udany wieczór z Ronem, a teraz zamierzała rzucić się w słodki wir pracy.

               Co do jednej osoby Malfoy miał stuprocentową rację. Aurorzy szukali Zabiniego niemalże od świtu. Nie było go w jego mieszkaniu. Jakiekolwiek zaklęcia sprawdzające rzucone na budynek nie wykazały nic podejrzanego. Jego matka, oraz najbliższa rodzina nie mieli pojęcia, gdzie może teraz przebywać. Aurorzy odwiedzili też starą przyjaciółkę Blaise – Pansy, lecz kobieta również nie potrafiła wskazać miejsca, gdzie przebywa. W firmie Malfoya nikt Zabiniego nie widział, odkąd pojechał załatwiać jakieś sprawy biznesowe. W końcu, niemalże o godzinie dwudziestej Biuro Aurorów ds. Śledztw i Kryminalistki wydało pozwolenia na przeszukanie mieszkania Blaise’a. Niestety wszyscy, którzy uważali, że w mieszkaniu podejrzanego znajdą się jakieś dowody, po prostu obłędnie się mylili. Nic związanego ze sprawą.

               Hermiona wracała do domu po ciężkim dniu pracy. Było już późno, ale mimo wszystko miała ogromną ochotę na spacer. Ministerstwo i dom jej i Rona dzieliło tylko kilka przecznic. Szła spokojnie, nigdzie się nie śpiesząc, pozwalała, aby zimowe powietrze delikatnie ją oplatało. Nadal analizowała wszystkie fakty związane ze śledztwem. Zabini zniknął, morderca pisał do Agnes i podpisywał się „Danse Macabre”. Książka stała się odzwierciedleniem realnego życia. Ciszę otoczenia mąciły sznurki przejeżdżających samochodów i jakieś małe grupki ludzi... Dwa kroki dalej skręcić w prawo… Rutynowy powrót z pracy pani Weasley…

– Jak dobrze cię widzieć, Hermiono!

               Kobieta rozejrzała się dookoła. Nie dostrzegła nikogo znajomego, ale ten zdenerwowany głos… Rozejrzała się jeszcze raz i skręciła w jedną z uliczek. Dopiero tam znalazła się znajoma twarz. Luna Lovegood, która właśnie zdejmowała okulary–marchewki z nosa. Jej długie blond włosy okryte były wełnianym białym kominem, podobnie jak szyja. Dalej miała na sobie wściekle pomarańczowy płaszcz prawie do ziemi. Widać było jedynie długie, białe, ciężkie kozaki. Jej twarz była twarzą, do której Hermiona zdążyła się już przyzwyczaić. Wiecznie nieobecne oczy to była cecha, która bezapelacyjnie ją wyróżniała.

 – Miło cię widzieć, Luno – przywitała się. – Masz jakiś rewolucyjny radar wykrywający starych przyjaciół? – zakpiła, starając się nadać swojej wypowiedzi żartobliwy wyraz.

               Hermiona była pewna, że Lovegood nie mogła dostrzec jej zza budynku. A powitała ją jeszcze zanim skręciła w uliczkę po prawej. Luna nie przejęła się nieudanym żartem Hermiony i powiedziała jak gdyby nigdy nic:

– Widzę przez ściany.

               Hermiona nie potrafiła się powstrzymać i zaśmiała się cichutko, na co Luna nałożyła swoje okulary na nos. Pani Weasley uznała to za jeden z miliona niedorzecznych pomysłów Luny.

– Hermiono… Bo ja, ja widziałam TO co się stało…  – szepnęła Lovegood.

               Oprócz nieobecnych, zamglonych oczu twarz Luny była śmiertelnie poważna. Hermiona obdarzyła ją zaciekawionym spojrzeniem. Blondwłosa kobieta bez słowa zdjęła swoje marchewkowe okulary i założyła je pani Weasley na nos. Hermiona mrugnęła dwa razy i… Faktycznie widziała przez ściany! Tak jakby świat składał się jedynie z ludzi, samochodów, latarni, ławek, drzew… Zero jakichkolwiek budynków. Zdjęła szybko przedziwne okulary  i zapytała poważnie:

– Luna… Co widziałaś?

              Lovegood przymknęła oczy i wzięła głęboki wdech. Gdy je otworzyła były jak bezkresna, szklista głębia. Wypuściła powietrze równie szybko, jak je wciągnęła i powiedziała ledwo słyszalnie:

– Było tak cicho… Tak cicho… Tylko on się śmiał. – Spojrzała Hermionie prosto w oczy i dodała pewnie: – Widziałam morderstwo Agnes Smith.

Clarissa