WKAS: Agnes: Ktoś niewidzialny.

          Witam kochani! 
          Najpierw chciałam podziękować za wszystkie komentarze do poprzedniej notki! Szczególne dziękczynienie dla dziewczyn, które pokusiły się o dłuższe opinie! Buźka! :*
          Co do rozdziału, hm, jest raczej nietypowy. To ostatni tak krótki rozdział. Myślę, że wprowadza nas trochę w politykę mordercy (ah, tak to jego przemyślenia...). Czy teraz już wiecie kto zabił Agnes? Obstawiacie kogoś? Jestem strasznie ciekawa Waszych typów!
          Następny rozdział - z racji tego, że jest dużo dłuższy - pojawi się za dwa tygodnie, czyli 25.05.
          Koniec tych żali. Miłego!

Who killed Agnes Smith?

Część pierwsza; rozdział trzeci,

                                                     

AGNES: KTOŚ NIEWIDZIANY

Och, słodka Agnes Smith…

    Przyjemność z uśmiercania. Myślałem o tym bardzo długo. Właściwie nie robiłem nic innego. W pracy, w domu, podczas kolacji, podczas śniadania… To była pierwsza myśl, z jaką budziłem się i ostatnia, z jaką zasypiałem. Spędziłem setki dni rozmyślając o tym, jak to jest zabić. Zastanawiałem się, jaki dźwięk wydaje przerwana nić ludzkiego życia, jak głośno ulatuje ludzka dusza, jak powolne jest ostatnie tchnienie.

   Zauważyłem ją stosunkowo niedawno. Niewinność była dziś czymś, czego kobiety nie miały w sobie nawet grama. A ona była nią wypełniona. Posiadała w sobie talent, przez większość ludzi wymuszony – spokój. Ktoczyła z nim za rękę zupełnie naturalnie. W świecie alkoholu i używek ludzie to wariaci, ale ona. Taka krucha, miała piękne i kochające oczy… Nawet nie pamiętam, jakim sposobem stała się całym moim życiem, kiedy zarezerwowała całą ścianę w mojej piwnicy na swoje zdjęcia… Fotografie, do których pozowała mi niemalże codziennie. Wkładała w to całe serce. Och, czy ona o tym wiedziała? Nie. Nie, dobrze się ukrywałem. Nawet nie pamiętam kiedy pierwszy raz usłyszałem jej szept w mojej głowie, błagający, żebym to właśnie ja zakończył jej żywot…

   Szedłem za nią bardzo długo. Noc była ciemna i cicha, ale nie nudna. Księżyc w towarzystwie gwiazd dumnie zajmował całe niebo, jakby przybył na specjalne widowisko. Pamiętam, że szła tak delikatnie i elegancko, chociaż dosyć szybko. Emanowała gracją, szykiem i naturalną miłością. Raz nawet spojrzała za siebie. Bałem się, że mnie zauważyła, ale nie… Ona chciała, żebym za nią kroczył. Podbiegłem. Wciągnąłem ją w jakąś brudną, skąpaną w półmroku uliczkę. Szybko odebrałem jej różdżkę, byłem dużo silniejszy. W moich ramionach ona Wydawała się zaledwie drobniutkim, pyłkiem. Szarpała się, chyba chciała dodać pikanterii swojej śmierci. Była idealna na pierwszą ofiarę. Pamiętam, że pozwoliłem jej szamotać się jeszcze przez chwilę, potem wyciągnąłem z kieszeni eliksir. Czułem dumę z tego co razem stworzyliśmy. Ona go wykreowała, a ja uwarzyłem. Nie chciała skonsumować naszego dzieła, ale delikatnie ją do tego nakłoniłem. Z łatwością odebrałem jej ciału głos i możliwość ruchu. Bezwładne już ręce opadły zimny asfalt....

   Ciemny, wilgotny zaułek sprawiał, że jasna cera kobiety wyglądała na szarą. Jej lśniące oczy błagały mnie… wyły… prosiły o litość. Rzuciłem pierwszego Cruciatusa. Żadnego ruchu, tylko łzy. Ten eliksir był niebywale skuteczny. Zdumiewające, ile nauczyłem się podczas przygotowań do mojego wielkiego dnia, dnia zabójstwa. Kucnąłem i scałowałem spływające po policzkach krople. Były przyjemnie słone z nutką goryczy – smak bólu jest cudowny. Pragnąłem, żeby płakała w nieskończoność. A ona co zrobiła? Przestała! Zdenerwowało mnie to. Ponownie uraczyłem ją zaklęciem torturującym. Wodospad łez uderzył z nową siłą… i płynął… płynął… cały czas powoli, z determinacją dozowałem Cruciatusa. Ten lśniący jak perła potok ucieleśnionej rozpaczy poruszył moje serce Byłem szczęśliwy i podekscytowany! Dałem jej odetchnąć i zacząłem radować się razem z nią. Głęboko wierzyłem, wiedziałem, że ta suka nie chce beze mnie żyć, a nie mogliśmy związać się ze sobą. Ulżyłem jej cierpieniom utkwiła tępe spojrzenie w ścianie. Jakby nie zamierzała już walczyć o cienką linię swojego życia. Kolejny Cruciatus. Szczerze mówiąc, wiedziałem ile krzywdy potrafi wyrządzić to zaklęcie. Pamiętam, jak cierpiałem, gdy ktoś torturował nim bliskie mi osoby, ale… ona… tylko ona… tej nocy… ona tego pragnęła. To dla niej nauczyłem się rzucać ten urok.

   – Chcesz już odejść? – zapytałem czule, ale nie odpowiedziała. Zdenerwowało mnie to, kopnąłem flakonik po eliksirze, a ten roztrzaskał się na ścianie, na którą się gapiła… Ona nie zareagowała.  – Ty dziwko! – wrzasnąłem, lecz szybko zrozumiałem, że ona nie chce tego przedłużać, chce sprawić mi przyjemność i umrzeć. – Skarbie… Dołączę do ciebie obiecuję…

   Teraz już wiedziała, że się spotkamy. Widziałem, jak się cieszy… jak mnie pragnie, choć jej wzrok omijał mnie, albo obrzucał odrazą. To tylko gra! Ona udawała! Bała się, że ktoś nas obserwował… ale… Czy ktoś nas nie obserwował? Och… nie… nie…

   Och, gdyby domyślała się jak pożądam jej zimnego ciała, ostatniego tchnienia, martwego wzroku… To ja, ja pragnąłem być tym, który odbierze jej życie, tym, który pozwoli jej duszy ulecieć do niebios… Była szczęśliwa, wiedziałem to. Ona mnie kochała. Kucnąłem przy niej. Zasługiwała na to, żebym odwzajemnił jej uczucie. Zasłużyła na chwilę przyjemności przed rozłąką na lata. Zacząłem od czoła, złożyłem tam trzy delikatnie pocałunki. Sunąłem ścieżką, którą wyznaczyły sobie moje wargi trochę pod skroń, gdzie właśnie wysychały słone, perłowe krople. Scałowałem ich resztę. Nawet nie wiem dlaczego ominąłem jej mały nosek i od razu przeszedłem do malinowych ust. Przejechałem po nich kciukiem. Ich delikatność… Zakręciło mi się w głowie, jak jakiejś pełnej cnót trzynastolatce. Brakowało mi tchu. Wtapiałem się w jej rozkoszne usta z delikatnością i żarliwością… A wtedy wydawało mi się, że usłyszałem jej protest. Oderwałem się od niej – patrzyła na mnie przerażona. Ależ byłem głupi! Przecież ona chce mojej uciechy. Przeistoczyłem swoją różdżkę w sztylet i rozciąłem jej dolną wargę. Z rany powoli wyciekała szkarłatna, ciecz. Zacząłem ponownie pieścić jej usta, ale tym razem było to jeszcze bardziej uczuciowe. Smak słodkiej krwi uderzał mi do głowy jak  pierwsze wypite wino. Teraz łączył nas, już na zawsze, ten krwawy pocałunek, był przypieczętowaniem…

– To już twój czas, kochanie… – wyszeptałem jej wprost do ucha.

Wstałem i jeszcze raz spojrzałem w jej oczy… Nie będzie bolało… albo… Dość przedłużania!

– Avada Kedavra!

   Mój śmiech, szaleńczy śmiech, rozlał się na całą uliczkę. Teraz będziemy szczęśliwi oboje. Ona będzie, właściwie już jest, martwa i szczęśliwa, a ja będę zabijał i uszczęśliwiał. Śmiech… Jestem jak Danse Macabre, morderczy taniec, całuję czule, a gdy przyjdzie odpowiedni moment… Przy blasku księżyca i mruganiu gwiazd… Śmiech… Krew, morze krwi… Ich błyszczące oczka i namiętne usta… Śmiech…

Do zobaczenia, słodka Agnes Smith…

Clarissa