WKAS: Agnes: Ktoś Bliski/Cichy

            Witam cieplutko! 

        Już za chwilę będziecie mogli zapoznać się ze sprawą Agnes Smith i razem z Hermioną będziecie mogli spotkać starą miłość, odczuć na własnej skórze dreszczyk emocji, a co najważniejsze odnaleźć mordercę! 

        Postanowiłam rozdział "Ktoś bliski" i "Ktoś cichy" opublikować razem. Pierwszy rozdział części pierwszej to jedynie zeznania, dlatego po przeanalizowaniu "za" i "przeciw" postanowiłam nie rozwlekać sprawy. "Ktoś niewidzialny", również swoją długością nie powala, ale akurat ten rozdział... uwielbiam! (samouwielbienie - wstyd!). Opublikuję go za niecałe dwa tygodnie: 11.05. 

          W pierwszym rozdziale nie mogę ogarnąć akapitów, eh, wszystko przeciwko mnie. ><

          Koniec ogłoszeń parafialnych, przyjemnego czytania wszystkim! 

Who killed Agnes Smith?

Część pierwsza; rozdział pierwszy.

AGNES: KTOŚ BLISKI

*zapis  z przesłuchania  Hanka Smitha z dnia 26 stycznia 2007

HANK:  Nazywam się Hank Smith i jestem ojcem Agnes Smith, pisarki, wybitnej czarodziejki, zabitej 23 stycznia 2007 roku.

AUROR: Proszę opowiedzieć nam, czy zauważył Pan coś niepokojącego w zachowaniu pańskiej córki?

HANK:  Była oceanem spokoju… od zawsze. Dwa dni przed tym jak… Proszę mnie zrozumieć, to moja ukochana jedynaczka.

*chwila ciszy*

Dwa dni wcześniej podpisywała swój świeżo wydany kryminał w księgarni „Esy Floresy”. Umieściła w nim chyba wszystkie eliksiry, które wymyśliła! Och, byłem taki dumny.

AUROR: Początkowo Agnes obezwładniono zaklęciem rozbrajającym, następnie odebrano jej głos i możliwość ruchu dzięki miksturze, na którą przepis był w tejże książce – „Morderstwo niejedno ma imię”. Eliksiru nie da się uwarzyć w dwa dni. Kto mógł mieć dostęp do książki?

        HANK:  Agnes… Ja i moja żona… Właściciel wydawnictwa i dwóch głównych doradców… Och, pan… On nazywał się… Longbottom! Agnes konsultowała się z nim, gdy tworzyła eliksiry, również te do książki. Poza nim współpracowali z nią jeszcze człowiek z ministerstwa i jego żona. To na pewno był Harry Potter. On zwykle pomagał jej przy wątkach kryminalistycznych. Agnes bardzo lubiła pana Pottera i całą jego rodzinę. Zdaje mi się, że ci ostatni znali pana Longbottoma.

AUROR: Proszę uprzejmie na tym pergaminie wypisać ich nazwiska.

*pergamin został dołączony do protokołu*

HANK: Czy to wszystko? Jestem potrzebny w domu… Wie pan… pogrzeb.

AUROR: Oczywiście, zajmę jeszcze tylko chwilę. Pana córka została zamordowana jak Lisa Hook z książki Agnes – zaklęcie obezwładniające, eliksir, wielokrotny Cruciatus, Avada Kedavra. Nie da się zaplanować tego w dwa dni. To musiał być ktoś, kto miał dostęp do książki. Podejrzewa pan kogoś? Proszę jeszcze raz wziąć pergamin i podkreślić nazwisko osoby, którą podejrzewa pan najbardziej.

HANK:  Dobrze.

„Biedna Agnes…” pomyślał „Oh, gdy Hermiona się o tym dowie… Jeszcze do tego pewnie ona dostanie jej sprawę, gdy wróci z Francji. Harrym ta wiadomość wstrząsnęła…”

                 Aurorowi, który przesłuchiwał pana Smitha na chwilę podskoczyło tętno, a oczy niemalże wyszły z orbit. Na pergaminie widniało nazwisko jego szkolnego wroga...

– O cholera… Malfoy… – wyszeptał.

                Mógłby się założyć, że to właśnie on zabił… Tylko dlaczego ojciec zamordowanej tak się pomylił? Przecież Neville nigdy nie byłby zdolny do popełnienia zbrodni.

                 Westchnął po czym złożył podpis pod zapisem.

Ron Weasley

                                                                                                                

Who killed Agnes Smith?

Część pierwsza; rozdział drugi,

AGNES: KTOŚ CICHY

Hermiona szybko szła w stronę sal, w których odbywały się przesłuchania. Dopiero o trzeciej w nocy deportowała się do domu, gdzie jej kochający mąż miał dla niej złe wieści. Dwudziestodwuletnia Agnes Smith nie żyje. Hermioną dogłębnie to poruszyło. Zmierzała szybko na przesłuchanie Neville’a, co za bzdura! On za żadne skarby nie zabiłby Agnes. Była przyjaciółką jego i rodziny Potterów. Zastanawiała się kto w ogóle zdobył się na odwagę zabić tak miłą, cichą i radosną dziewczynę. Podłość! Nie zmrużyła dziś oka, odkąd przyjechała przeglądała akta. Sądziła, że coś w nich znajdzie. Żadnych świadków, jedyną rzeczą znalezioną na miejscu było jej ciało i flakon po eliksirze. Pchnęła drzwi z numerem siedem. W środku siedział już Neville, a naprzeciwko niego Ron.

– Neville… – wyrwało jej się, kompletny brak profesjonalizmu, postanowiła zacząć od nowa. – Możemy zaczynać.   MM

              Longbottom spojrzał zdezorientowany na Rona, za to Ron patrzył przepraszająco na Hermionę.

 – Przesłuchałem już Neville’a – wybełkotał jej mąż. – Jest czysty. McGonagall potwierdziła że Neville raczył szlabanem trójkę rozrabiaków, podczas gdy mordowano Agnes.

– Ron! – Zareagowała natychmiastowo. – PANI PROFESOR McGonagall – ujęła formalnym tonem.

              Ron jedynie pokręcił głową i uśmiechnął się zawadiacko. Odkąd jego siostra rok temu urodziła małego Albusa stał się przykładnym wujkiem, zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Bawił dwójkę swoich siostrzeńców, ale tak naprawdę cały czas chciał mieć własnego potomka. Hermionie zostało jeszcze tylko kilka miesięcy do awansu, wtedy, gdy zostanie szefową Biura Aurorów ds. Śledztw i kryminalistki, mogą postarać się o dziecko. Cóż, taka jej natura. Wierzyła w sukces, który w jej mniemaniu potrzebny był do godnego życia. A swojemu dziecku chciałaby zapewnić takowy standard.

– Ja… ja jeszcze coś sobie przypomniałem… – zaczął cicho Neville, skutecznie wyrywając Hermionę z głębin swojego umysłu. – Gdy Agnes przyszła do mnie na kilka dni przed wydaniem książki, powiedziała, że ma pewnego, walniętego wielbiciela. Dostawała jakieś chore listy, które potem niszczyła. Smith podejrzewała kogoś z wydawnictwa.

           Państwo Weasley wymienili spojrzenia i dali do zrozumienia staremu przyjacielowi, że z niecierpliwością oczekują wyjaśnienia. Hermiona chłodno analizowała fakty, ale       Ron był wniebowzięty. Wydawnictwo należało do Malfoya… To na pewno on! Niech tylko Neville wszystko potwierdzi! Wsadzi tego frajera do Azkabanu i nie będzie musiał dławić się sukcesem Dracona! Tak, Ron był zadowolony z takiego obrotu sprawy. Na jego nieszczęście Longbottom musiał ostudzić jego zapędy.

– Podejrzewała jednego z doradców Malfoya.

           Hermiona ze zdziwienia wytrzeszczyła oczy – Malfoy? To niemożliwe, przecież po zakończeniu szkoły miała już nigdy go nie zobaczyć…

– Jesteś pewien, że nie podejrzewała samego Malfoya? – zapytał nerwowo Ron.

           Neville tylko pokiwał twierdząco głową. Hermiona wzięła zapis wcześniejszych zeznań i przeczytała go szybko. Tak jak podejrzewała, Neville ma niepodważalne alibi, poza tym nigdy by nie skrzywdził Agnes. Przecież się przyjaźnili.

           Następnym celem Hermiony było wydawnictwo. Oznaczało to dla niej tylko jedno – starcie z przeszłością. Potrzebowała teraz chwili samotności. Musiała zastanowić się czy na pewno chce podjąć się tej sprawy.

– Idę po kawę, przynieść też tobie? – zaproponowała mężowi.

            Ron uśmiechnął się do niej i zaprzeczył. Kobieta poklepała go po ramieniu i wyszła. Nie zamierzała się śpieszyć, nie chciała wracać już na przesłuchanie. Zastanawiała się co poczuje, gdy ponownie zobaczy Draco Malfoya. Czy zazna tak samo realnego uczucia, jakiego zasmakowała kiedyś w Hogwarcie? Czy doświadczy nienawiści? On był, jest i będzie zwykłym tchórzem. Do jej głowy wdarło się kilka wspomnień, które parę lat temu wyrzuciła z pamięci, jak miała nadzieję na zawsze.

Pierwsze wspomnienie… Początek tego galimatiasu… Znalazła się przed klasą Mistrza Eliksirów. Zbliżała się ostatnia lekcja. Nauczyciel zaprosił ich do pracowni, a ona przeżyła szok, gdy Malfoy przepuścił ją w drzwiach, z uśmiechem gryzący się z niechęcią płynącą z jego oczu. Pamiętała jak zapytała gniewnie:

 – Od kiedy przepuszczasz szlamy w drzwiach?

           Starała się spojrzeć na niego z taką samą wrogością, z jaką on patrzył na nią. Odniosła głupie wrażenie, że jej nie wyszło. Pamiętała swój wstyd… Pamiętała jak szybko weszła do klasy omijając już jego wzrok. W jej głowie niebezpiecznie pobrzmiewał dźwięk odsuwanego krzesła. I kolejny szok… Miejsce obok niej zajął Malfoy. Nie zamierzała odejść od ławki! Kim ona jest, żeby musiała mu ustąpić? Z oczu Ślizgona zniknęła nienawiść. W sumie zniknęło z nich jakiekolwiek uczucie, najmniejsza oznaka emocji. Pozostał jedynie uśmiech, który trudno określić. Nie był ani szczery, ani fałszywy, nie był nawet przesiąknięty kpiną.

– Od kiedy siedzisz w jednej ławce ze śmierciożercami? – zapytał chłodno, jednak mogłaby przysiąc, że słyszała żal w jego wypowiedzi.

             Zanim stanął przed nią obraz drugiego wspomnienia zabrakło jej tchu. Usiadła na jednym z krzeseł i zaczęła gwałtownie nabierać powietrza. Dlaczego to wszystko tak bardzo wpływało na jej umysł i ciało?

              Drugie wspomnienie, było jeszcze bardziej bolesne… Z każdą chwilą coś ściskało jej serce jeszcze bardziej, bo był to koniec jej marzeń... Pamiętała gdy wreszcie skończyli Hogwart. Pamiętała jak wszyscy obrzucili ich zszokowanymi spojrzeniami, gdy weszli razem do Wielkiej Sali. Myślała, że koniec szkoły wiąże się z końcem ukrywania… Lecz było zupełnie inaczej. Spotkali się pierwszego dnia wakacji, w jednym z londyńskich parków. Pogoda idealnie odzwierciedlała położenie geograficzne miasta – lało jak z cebra. Widziała z daleka zbliżającą się postać. Pamiętała, że szedł bardzo szybko, rozglądał się na boki i nerwowo poprawiał krawat. Gdy był już naprzeciwko niej przytulił ją mocno. Wplótł swoje palce w jej włosy i stał tak trzymając ją w ramionach przez dobry kwadrans.

 – Draco… – zaczęła bardzo niepewnie – Co się stało?

               Młody Malfoy oderwał się od niej i bez słów zaczął rejestrować każdy szczegół jej twarzy, ciała… Wydało jej się to niezwykle podejrzane. Do głowy wleciało milion teorii, a jedyna osoba, która mogła je potwierdzić lub obalić nie odzywała się od początku spotkania.

– To koniec, Granger. – Draco spuścił wzrok. – Nie ma już nas.

                I deportował się.

           Do Hermiony zaczęło wracać poczucie czasu i miejsca. Jednak zanim odzyskała pełną świadomość przypomniał jej się ich pierwszy piknik, pierwszy pocałunek, pierwszy seks i pierwszy papieros… Pierwsza normalna rozmowa, pierwsza bójka, którą Draco stoczył w jej obronie, pierwsza wypita razem butelka wina… Jednym słowem zanim zderzyła się z brutalną rzeczywistością, jeszcze raz uczestniczyła w zbiorze „pierwszych razów” zwanych miłością. Choć od zakończenia gorącego romansu Hermiony i dziedzica Malfoyów minęło już prawie osiem  lat, wspomnienia związane z nim nadal paliły ją żywym ogniem.

– Hermiono, wszystko w porządku? – zapytał z troską Ron.

                Głos męża skutecznie ściągnął ją na ziemię. Wstała i powiedziała cicho:

– Tak, zrobiło mi się słabo, przez to wszystko… Co za bydlę musiało to zrobić… Agnes była taka kochana.

               Ron przytulił Hermionę. Czuła się bezpieczna i szczęśliwa w jego ramionach. To było coś stałego, stabilnego, niezniszczalnego. Miłość na całe życie.

– Gdybym tylko dorwał tego sukinsyna… – Oderwał się od Hermiony i spojrzał jej w oczy. – Złapiemy go, a wtedy odpowie za wszystko.

              Patrzyli tak na siebie jeszcze kilka minut, po czym Hermiona z promiennym uśmiechem zapytała:

– Idziemy na tę kawę?

Clarissa